Մի՛ գրիր, պետք չէ, մեղք ես: Երջանիկ եղի՛ր: Երջանիկ գրող որտե՞ղ ես տեսել: Կամ գրող եղիր կամ ուրախ: Գրում ես, ուրեմն մեջդ թախիծ կա, ծանրություն ու կեղտ կա: Գրիչդ կապույտ չէ, սև է, բայց թանաքիդ գույնը կապ չունի, ներսիդ սև նստվածքն ես ծեփում թղթին: Մի՛ գրիր, պետք չէ: Երջանիկ մարդկանց ճիչն էլ նրանց բառերի նման կարճ է: Երջանիկները պատմվածքներ չեն գրում, կգրեն մի քանի տողանոց էսսե ու կսպառվեն հորմոնների մեջ: Դու ինչու՞ ես հատորներ գրում: Ախր գրելու համար մենակություն է պետք, ծանր երաժշտություն է պետք, էմոցիոնալ անկում, իսկ քեզ ինչու՞ է դուր գալիս գրելը: Քանի՞ կոպեկով ես ծախելու նստվածքդ: Երջանիկը չի կարդա, տխուրն էլ ինքը կգրի: Մի՛ գրիր, պետք չէ… Գրողը միշտ պետք է ցավեցնի, ամենածանր մտրակի պես պետք է դաղի մարդկային հոգու բոլոր բաց տեղերը: Գրողը պիտի տհաճն ասի, որ ցույց տա հաճելիի տեղը: Թե գրող ես ու ականջին հաճո բաներ ես ասում ուրեմն երջանիկ ես, իսկ երջանիկ գրող որտե՞ղ ես տեսել: Տողերը ծանրությունից կքած կեղտից են դուրս գալիս, էդ տողերը կհասնեն նպատակին: Երջանիկին չփորձես զարմացնել, քո նստվածքը քո խնդիրն է, իսկ հատորդ հավերժ կմնա նրա կարճ պատմվածքի ստվերում: Հայելու առաջ գոռա այս բառերը, հետո թող թախիծդ վերցնի ուղեղդ: Մի օր էլ երևի հասկանաս, որ ինչքան էլ վիթխարի լինի ծովը, միևնույնն է նրա գույնը երկինքն է որոշում…