Բարձունքը մերն է, տղերքը` չկան,

տղերքն ավելի բարձրում մնացին

Դիպան Աստղերին, աստղերը հանգան

ու Մռմուռ քսվեց մեր ցամաք հացին։
Շահեցի՞ր երկիր, թե՞ կորցրեցիր

-բարձունքը մերն է, տղերքը… չկան։
Ձեր կյանքի հաշվին ո՞նց եմ ապրելու՝

Մորթապաշտ օրս զինով զրահած,

Ու մթնած հոգուս փչակները խուլ

Ո՞նց բացեմ խինդ ու նվագի առաջ։
Անուններ չտամ – սուրբ են բոլորն էլ,

Իմ պղծությունն եմ առավել զգում,

Պստիկ հոգսերի մեջ եմ մոլորել

Իմ փուչ անցյալն ու գալիքն անխոստում։
Ինչ-որ կրակ կար՝ համով, ինքնաբորբ,

Աստվածաարև ավանդին հլու,

Ես էդ կրակի հաճությանը խորթ՝

Ձեր կյանքի հաշվին ո՞նց եմ ապրելու։
Հողդ չեմ տեսել, ցավդ չեմ կիսել,

Չեմ դարձել զոհ քո հաղթության համար,

Ոչ էլ կոչեր են շուրթիցս հոսել

Հեղափոխական հարթակին հարմար։
Ու որ իմն ես դու, ու որ քոնն եմ ես՝

Սատանաները չեն հասկանալու,

Բայց պիտի կանգնեն խոնարհ հարսի պես

Քո դեմ՝ շանթահա՚ր հայացքիդ հլու։
Լույս– մամիկներիդ պայծառ աչքերին

Շղարշ է դառնում ջուրը դառնաղի,

Դեռ ծավալվում է քո քղանցքներին

Տուրուդմփոցը դիվային խաղի։

Ու որ իմն ես դու, ու որ քոնն եմ ես,

Ու իմ արյունը՝ քեզ սպեղանի…

Դեռ պիտի փարվի Տիգրան Մեծի պես

Զորավոր շունչը Մա՛յր Հայաստանի։