Վիլիկ Սահակյան – «Դիլետանտիզմ»
Մենք թատրոնից փախած ներկայացում ենք,
Ու մեզ խաղում են
Խաղում են առանց միզանսցեն,
Խաղում են առանց դերաբաշխման՝
Մոռանալով կարելիների
Ու չիկարելիների մասին,
Սա գրվում է դահլիճից
Հանդիսատեսի գրչով
Ով քիչ առաջ ծափահարեց վերջին դերասանին։
Սա էլ ես եմ,
Որ չգիտես ինչու
Որոշեց գրել
Սուտի արվեստասեր կնոջ մասին,
Կնոջս մասին,
Կնոջդ մասին,
Մեր կնոջ մասին։
Որովհետև ով իմանա,
Մեր կինը բեմում
Ու՞մն է,
Ու մենք
Քանի անգամ ենք ծախվում
Այլերի,
Այլ տղամարդու
Կինը ծախում է մեզ,
Ու մենք ծախված ենք
Ամպի պես թեթև ձեռքով։
Կինը մի ամբողջ ներկայացում է…
Մեզ մի բան է մնում.
Աղոթել,
Աղոթել,
Որ տևի ընդամենը
Մեկ գործողություն
Եվ մեկ վայրկյան
Բացառությամբ ծափերի։
Իջի՛ր, վրայիցս,
Ինչքան էլ սարքած լինեմ
Քեզ համար։
Սա գրել է մի տղամարդ
Ով քիչ առաջ բեմին սիրեց կնոջս
Ու հավատաց այդ սիրուն….
Վիլո
