Վիլիկ Սահակյան (Վի Լո) – «Անահիտ»

Այսօր կասեմ,
Որ հատված եմ գրում,
Հատված ծառի պես,
Կրճատած վեպի,
Ու կիսատ պատմվածքի պես
Բանաստեղծություն։
Գրում եմ հատված չգրված պոեմից,
Գրում եմ, Որ գոնե երևաս աչքիս
Ու շաղ տաս վարսերդ մատներիս,
Որ վերջ տանք Էս անիմաստ ռոմանտիզմին:

Ու վերջին զանգը,
Որն էդպես էլ չվերցրիր
Ու վերջին գիրս,
Որ չկարդացիր
Ու վերջին ես,
Որ չեկա։

Ամեն ինչ դեպի բաժանում,
Ամեն ինչ քեզնից
Դեպի ինձ
Անիծի՛ր քո բոլոր
Հեթանոս Աստվածներով,
Ո՜վ Անահիտ,
Որ էլ չտենչամ գոյությունդ
Աչքերիս,
Անիծի՛ր ինձ
Սուրբ Պոսեյդոնովդ,
Որ հեղեղի ինձ քո արցունքե գետերով,
Խնդրի՛ր,
Որ ես վերջապես հետ տամ,
Հետ տամ քեզ,
Քեզնից գողացած
Օր, ժամ ու րոպե,
Ու պաշտեմ հեթանոս ոգիներիդ,
Պաշտեմ քեզ ո՜վ Անահիտ,
Որ բիբերից չիջար
Ու հաստատեցիր
Աստվածությանդ աստիճանը,
Թույլ տվիր սիրեմ ոգիներդ
Մեռած սերերի,
Ու պաշտեմ քեզ որպես Վահագն,
Որպես վառվող արև,
Որպես գեղեցիկ,
Գանգրահեր աղջկա,
Որ չի մոռանում
Անընդհատ շաղախվել սիրուս բոցով
Ու հորդալ Իմ նժույգե մատներին…