Վարդուհի Մանուչարյան – «Մեր գծած հորիզոններում»
Եվ այդ երկու նվիրական զգացումներից ուղեղս բնազդաբար ընտրեց երկրորդը` սիրված լինելը, բայց երբեք չսիրելը։ Ու մինչ կոտրված սիրտս վրեժի ծարավից կարգադրում էր բոլոր օրգաններիս կանգ առնել և դադարել գործել, ես, աղիողորմ արցունքներս բռիս մեջ հավաքած, նայում էի երկնքին ու հրճվում անճակատ ճակատագրիս վրա։
Միշտ էլ հեշտ է ընտրել քեզ չցավեցնելու ուղին, ու ի՞նչ արած. թող նեղացնեմ ուրիշներին, բայց ինձ երբեք միայնակ չզգամ։ Ու այս տարաբախտ ճանապարհը, որն ընտրելու եմ ինձ փրկելու, բայց սիրտս ծակծկելու գնով, թող մաքրվի քո երբեմնի տհաճ ներկայությունից։ Ա՛ռ տվածդ ու զգացածս, չքվի՛ր այնպես, որ ամենահմուտ զգացողություններն անգամ հիշողություններս տնտղելիս հետքդ չգտնեն։ Հեռացի՛ր ու էլ հետ չգա՛ս ամեն արևածագի ու մայրամուտի հետ, որովհետև քո դեմ կանգնած է լինելու ոչ թե այն հիմարիկը, որին քո բոլոր երկրորդ կեսերից «ամենաթանկն» էիր համարում, այլ ուժեղ ու կուրությունը հաղթահարած մի անզգա, որի համար մեկ են լինելու ուրիշներն իրենց բութ զգացմունքներով։ Իսկ նրան, ում կընտրեմ, չեմ սիրի երբեք, ոչ թե նրա համար, որ դեռ սիրտս քեզ համար է բաբախում, ինքնահավա՛ն, այլ ուրիշներից քո տված ցավի վրեժը լուծելու…
Ու քո կարծիքով` ի՞նչ ես թողել քեզանից հետո. անմնացորդ սե՞ր, անսահման կարո՞տ, թե՞ անզուսպ մի ցավ… Դու ընդամենը երկու բուռ հիշողություն ես թողել ու սիրուց ծնված ատելություն։ Իսկ դրանք ինձնից վանելու համար ես կընտրեմ նրան, ում չեմ սիրի երբեք, մի կերպ կհայտնվեմ նրա գրկում ու աչքերս փակ հերթով կկրակեմ ուղեղս կրծող հիշողությունների վրա։ Կմոռանամ այդ կլորիկ աչքերդ ու «անմեղ» ժպիտդ, բույրդ ու իրականությունից կտրող համբույրներդ…
Ու մի պայծառ օր, երբ ամեն ինչից հոգնած` փորձենք ետ նայել նախախնամությունից խլած ու մե՛ր գծած ճակատագրերին, ես անզուսպ կճչամ` այդպես էլ ոչնչի չհասնելով, դու կշարունակես կյանքդ վայելել ուրիշների գրկում` այդպես էլ չփոշմանելով սխալներիդ համար, իսկ նա` այն հիմարը, ժամանակի հետ էլ ավելի կսիրի ու կերկրպագի ինձ` այդպես էլ հաշվի չառնելով, որ իմ տապալված սրտում մի գրոշ անգամ չարժե…
