Տիգրան Դավթյան – «Անցյալի խեղաթյուրանք»

Դու ուզում ես լսել հառաչանքը սրտիդ,
Քեզ կօգնի տհաս բաղձանքը կյանքիդ,
Այն խուլ ամփոփումը, որ ապրում է կողքիդ,
Այն դժբախտ սև հոգին, որ կաթ֊կաթ
Մթագնում է թխպամած գլխիդ,
Այն մոգական անցյալի բախտը,
Որ կախվել է հավերժ սրտիդ։
Չի՛ պոկվի էլ, չի՛ փրկվի էլ
Բաժին հասած անեծքներից,
Պոկված մի նոր խեղաթյուրանք
Տարագին քո անցյալից։
Չե՛ս կարող էլ, չե՛ս փրկի էլ
Դու սևացած գիծը կյանքիդ,
Այն վաղամեռ շիրիմ է դարձել
Պոռթկուն անդեմ վայելքներիդ,
Անբռնազբոս ու տարաբախտ հայացքներիդ։
Հատուցու՛մն է նա անխելք կյանքիդ,
Դու՝ ոճի՛րը նրա անմեղ կյանքի,
Ու այլևս չի՛ հեռանա այն
Ընկեր է քեզ առհավատչյա,
Որ եկել է հին մեղքերից,
Քո իսկ կերտած շեղ ճամփեքից։
Մեղքն այն անիծյալ
Որ դարձրել է քեզ մի թշվառ,
Չի՛ թողնում էլ շունչ առնել։
Ամեն մի բան մի ծիլ է արդեն,
Որ չի լինի այլևս մաքրել,
Իսկ ամեն ծիլ մի նոր մեղք է,
Ամեն նոր մեղք՝ մի նոր հետք,
Ի սկզբանե ես կործանվել։
Ճամփեքը՝ մոլախոտն է արդեն ծածկել,
Մտքերը այս՝ խելքահան են արդեն արել,
Անցյալի արժեքն ահռելի է,
Անհնար է փոխադարձել,
Անցյալի դռները վաղուց են ճամփան փակել,
Ներկան էլ՝ քամահրանքով կյանքդ թունավորել։
Մեզ մնում է միայն մաքառել,
Եւ այս ամենից հետո դեռ հարց է.
Տերը մեզ կարո՞ղ է ներել։