Տիգրան Դավթյան – «Անժամանակ անհրաժեշտություն»

Մենք երբեմն հետ ենք գնում դեպի անցյալ,

Այնտեղ, ուր մեր սիրտն է թելադրում,

Այն վայրը, այն մեկը, ում մեր սիրտն է ուզում,

Եւ զգում ենք, որ անցյալից չունենք պրծում,

Որ սիրո ուժն ամեն անգամ ավելի զորեղ է դառնում,

Թունդ, ինչպես կոնյակը իր պահոցում,

Գնալով կորցնում ենք մեզ հաղթական սրտի զարկում,

Տրվում սրտի կանչին ու գնում դեպի բույնը նրա,

Այն գինետունը, որ կոչվում է անժամանակ անհրաժեշտություն։