Ճանաչիր ինձ – Տաթև Սարգսյան
Բարև ձեզ: Ես Տաթև Սարգսյանն եմ: Ստեղծագործում եմ վաղուց՝ ինչ ինձ հիշում եմ։ Արվեստի շատ բնագավառներում փորձում եմ ինձ՝ նկարչություն, քանդակագործություն, լուսանկարչություն։ Ունեմ էջ ֆեյսբուքում, բայց սիրողական, այս պահին կայքի կառուցման վրա եմ աշխատում, ինչպես նաև գրքի հրատարակման, որն ինձ ինչ հիշում եմ, վերափոխում եմ։ Մինչև վերջերս մուսսաս քաոսային էր, թեման խառը, բայց հիմա մի բան փոխվեց։ Տարիքն ու մնացած տվյալները կապ չունեն, քանի որ չեմ ուզի դրանով չափվել։
Ձեզ եմ ներկայացնում ստեղծագործություններիցս մեկը`
Ծիտը ծառի ծերին՝ կյանքի էության մասին էր մտածում …Երբեք, երբեք չեմ հասկացել մարդկանց, ովքեր թքած ունեն սեփական ու ուրիշների կյանքերի վրա:Երբեք չեմ սիրել մարդկանց, ովքեր վաճառել են իրենց ազատությունը:Երևի հասկացար. ես վարձու մարդասպան էի:Դա հեռավոր անցյալում էր… <<Հեռու անցյալում էր. կրկնում էր նա ամեն խոսքից հետո՝ ինձ թե իրեն համոզելու, որ այդ անցյալն այնքան հեռու է, որ իրեն չի վերաբերում այլևս:>>: Դա իմ աշխատանքն էր:Այնպես չէ, որ գոհ էի աշխատանքիցս, բայց դգոհ էլ չէի կամ չէի էլ մտածել այդ մասին:Ես իրականում ազնվացեղ էի. կասեր Մոնիքը, որ սովորություն ուներ պլշած, խոշոր աչքերով երկար դեմքիս նայելու:Տանել չէի կարողանում նրա այդ սովորությունը. թվում էր, ասես ազնվացեղ լինելս հավաստող նշաններ էր որսում դեմքիս վրա:Երբեմն ես էլ հայելուն նայելիս փորձում էի գտնել դրանք՝ նմանակելով Մոնիքին:Բայց դե ոչ կեցվածքիս, ոչ էլ ապրելակերպիս մեջ ոչ մի <<ազնիվ>> բան չկար:Մոնիքն ազնիվ աղջիկ էր. միշտ խորասուզված հաշվարկներ էր կատարում. օրվա մեջ քանի մարդու դիմաց ինչքան ստացա. նա գիտեր, որ ամեն մարդ իր գինն ունի և չէր թողնում, որ ինձ խաբեին:Մոնիքն ու ես փոքրիկ տնտեսություն ունեինք…. …Ես լավ էի կրակում ու ինձ էլ տարան:Պատերազմի դաշտում կրակելուց փող չեն տալիս, դրա համար էլ չէի հասկանում ինչու էր պետք սպանելը:Մեր մեջ ասած՝ երբեք էլ չհասկացա:Ցուրտ էր. մատներդ քարանում էին կանգնած թե նստած լինեիր:Դրա համար էլ օրերով քայլում էինք. կողմնացույց չկար, բայց բնության մեջ կողմնորոշվելու համար այն պետք էլ չէր:Եվ ես մի օր ձանձրացա այդ կյանքից:Ծխախոտի ծխով ձեռքերս էի տաքացնում, երբ մի փոքրիկ տեսա:Զենքս շտապ հանեցի ու առանց վարանելու կկրակեի, բայց չկրակեցի:Զենքս վար բերեցի ու շարունակեցի արարողակարգս:Նիհար, սմքած այտերով տղա էր. ես նրան ծխախոտ տվի. սկզբում խեղդվեց, հետո ագահաբար քաշեց ծուխը:Լուռ կանգնած էին կողք կողքի…Հետո ինձ իր տուն տարավ. տանը լիքը գրքեր կային ու մի բուխարի, բայց բուխարին չէր վառվում:Մի երկու գիրք շպրտեցի ու սիգարիս ծխով վառեցի բուխարին:Վազելով մոտեցավ, շիլ աչքերն ուղղեց վրաս , հետո վառվելով այնտեղից հանեց տաք գրքերը:Վառելու երկրորդ փորձ չարեցի:Կռվելու սիրտ էլ չկար ու ես մնացի տղայի հետ:Հենց առաջին անգամ մնալու միտքը հայտնվեց գլխումս, ես հասկացա, որ նրա հայրը լինելու համար պիտի կարդամ այս բոլոր գրքերը…
Շարունակությունը կարող եք ընթերցել այստեղ:
Հետևեք ինձ ` facebook.com
Ինչպիսի՞ն է ձեր արձագանքը
Զվարճալի
0
Օգտակար
0
Սիրելի
0
Վստահ չեմ
0
