Մարդաբանները աֆրիկական ցեղերից մեկի երեխաներին խաղ են առաջարկել: Ծառի մոտ, երեխաներից բավականին հեռու, զամբյուղով միրգ են դրել և հայտարարել, որ ով ամենաարագը հասնի զամբյուղին՝ համեղ ու քաղցր ողջ միրգն իրենն է: Վազքի մեկնարկը լսելուն պես երեխաներն ամուր բռնել են միմյանց ձեռքերն ու վազել դեպի զամբյուղը, հետո էլ՝ նստել ու միասին վայելել բարիքը: Ապշած մարդաբանները հարցրել են երեխաներին՝ ինչո՞ւ դա խմբով արեցին, չէ՞ որ ամենարագ վազողի բաժինը ավելի շատ կլիներ: Երեխաները պատասխանել են՝ «ՕԲՈՆԱՏՈ», որը նշանակում է՝ «Արդյո՞ք հնարավոր է միայնակ երջանիկ լինել, երբ շուրջդ մարդիկ տխուր են»: Բառացի՝ «Օբոնատո»  նշանակում է «Ես կամ, որովհետև մենք կանք»:
Ո՞նց սովորեցնենք մեր երեխաներին՝ թիմով աշխատել, երբ մենք՝ մեծերս, չունենք թիմային մտածողություն: Չենք ուզում լինել թիմի «սովորական» անդամ, միայն՝ առաջնորդ… Չենք էլ մտածում՝ ունե՞նք առաջնորդելու կարողություն: