Տաթևիկ Օչինյան – «Նեղանում եմ ես ինձանից»

Նեղանում եմ ես ինձանից
Ու անձրևից խռովահույզ
Որ չի հասցնում սրբել
Արցունքներս հոսացող:

Նեղանում եմ մարդկանցից
Որ տեղ չունեն այս աշխարհում
Արհամարող էակներից
Նեղանում եմ ամեն օր:

Վերքեր դարձաց խոր ցավերից
Կեղծ խոսքերից
Նեղանում եմ կյանքից անգամ
Ներս ապրող խոր կարոտից:

Նեղանում եմ ես ինձանից
Որ չի կարող լուծում գտնել
Որ տխուր է ամեն անգամ
Որ սուտը միշտ ունի տեր:

Նեղանում եմ ինձ նեղացնողից
Ճամփիս պատեր շարողներից
Նեղանում եմ ես աշխարհից
Կեղծ խոսքերից ամենուրեք

Նեղանալուս հետ մեկտ տեղ
Չեմ մոռանում,ես հիշել
Այս աշխարհը ինձ նվիրած
Մորս աչքերը անմեղ: