Նրա կոպիտ արտաքինը ու դիմագծերը բնավ չեն համապատասխանում մականվանը; Նա կոպիտ հայացք ունի , աչքեր, որ մահ է տեսել, աչքեր, որ ընկերոջ կորստի ցավ է տեսել, երկնքում ճայթող փամփուշտներ է տեսել և դրանց խորը խորքերում վրեժ է կուտակել, վրեժ դեպի նա, ում փամփուշտը խոցել է զինակից ընկերոջ սիրտը: Կկու… զինակից ընկերներն են նրան այդպես անվանել, պատճառը հետևյալն է… 1992թ., Շուշիի ազատամարտ, երկնքում ճախրում էին փամփուշտները, խրամատներում թաքնված էին զինվորներ` հոգնած, սոված ու ցեխակոլոլ, բայց քաղցն ու հոգնածությունը ոչ ոքի չէր խանգարում առաջ շարժվել ու պայքարել: 1992 թվականի մայիս ամիսն էր, Աշոտը զինակից չորս ընկերների հետ պատրաստվում էր դիվերսիոն հարձակման: Հարձակման պլանն արդեն կազմված էր, հարկ էր շրջափակել թշնամու փոքրիկ ջոկատն ու անցնել գործողությունների: Ամեն ինչ ընթանում է շատ արագ, մի քանի ժամվա ընթացքում հինգ զինակից ընկերներով կոտորում են թշնամու փոքրիկ ջոկատի պաշտպանությունը և շրջափակում պահեստային տնակը: Այն փայտե շինություն էր, պատուհաններ չուներ, միայն ելքի և մուտքի դռնակ կար, որը փակ էր, և դժվար էր կռահել ներսում քանի՞ հոգի կա, այն , որ ներսում մարդ կար, պարզ էր դառնում ծխնելույզից դուրս եկող ծխից, բայց թե քանիսն էին այնտեղ… տղաները չգիտեին: Նրանց հաջողվել էր առանց նկատվելու ճեղքել թշնամուն և շջափակել պահեստատնակը, բայց պետք էր շտապել, նրանց կարող էին նկատել ցանկացած պահի, նրանք հեշտությամբ կընկնեին շրջափակման մեջ, հարկավոր էր շտապ պլանն իրագործել և հասցնել ավարտին: Տղաներն աննկատ, խոտերի մեջ սողալով, դանդաղորեն մոտենում էին տնակին, պլանն իրագործելու ամենաթեժ րոպեներն են… Տնակի դռան դիմաց ընդհամենը մեկ թշնամի է, որ ծուլորեն ոտքերը քարշ տալով քայլում է աջ, հետո պտտվում ու գնում ձախ: Տղաներից մեկը աննկատ, ետևից մոտենում է թշնամու զինվորին, անաղմուկ և ճարպկորեն մի ձեռքով բռնում է իրանից, մյուսով փակում բերանն ու տապալում գետնին… պատնեշը վերացված է, մնացել է վերջին, ամենավտանգավոր քայլը, որը հանձն է առնում Աշոտը: Զինակից երկու ընկերները կանգկնում են դռան աջ ու ձախ կողմերում, իսկ մյուս երկուսը թաքնվում փոքր ինչ հեռու և տնակի դուռն առնում նշանառության տակ: Աշոտը բացում է դռնակը… թշնամու հերթափոխի մի քանի, կլինեն տասը զինցորներն են, ոմանք քնած, ոմանք տաքանում են կրակի մոտ, մեկ ուրիշները նարդի ու թղթախաղ են խաղում: Ոչ ոք չնկատեց դռան բացվելը կամ էլ ինչ որ մեկին էին սպասում, որովհետև ոչ ոք դռան կողմը չշրջվեց: Աշոտը իր բարձր ու բամբ ձայնով գոռաց <<կու- կու>> … Նույնիսկ քնածները վեր թռան իրենց տեղից և դեռ սթափվել չհասցրած Աշոտը հասցնում է քաշել նռնակի օղը,  գցել թշնամու տնակի մեջ , փակել դուռն ու երկու զինակից ընկերների հետ փախչել մյուս երկուսի մոտ… Լսվում է բարձր պայթյուն, սառն օդը տաքանում է և օդի մեջ ցիրուցան են լինում տնակի փայտյա պատերը, օդում սև ծխի ամպ է գոյանում… Պլանն իրագործված է….. կու՜- կու՜։