Անելու շատ բան ունենք և պետք է ամեն ինչ հասցնենք / Թագուհի Սարգսյան

Հարցազրույց Թատերական ինստիտուտի 2-րդ կուրսի ուսանողուհի, երիտասարդ ստեղծագործող Թագուհի Սարգսյանի հետ։

Ինչու՞ ընտրեցիք հենց Թատերական ինստիտուտը և ինչու՞ հենց դերասանուհու մասնագիտությունը։

 

Եթե ասեմ, որ մանկուց երազել եմ դերասանուհի դառնալ կստեմ։ 16 կամ 17 տարեկան էի, երբ որոշեցի ընդունվել Թատերական ինստիտուտ։ Մինչ դա պարապում էի մաթեմատիկա և անգլերեն ու հստակ որոշել էի՝ ընդունվել Տնտեսագիտական համալսարան։ Այս շրջանում էր, երբ մի անգամ դասարանով այցելեցինք Սունդուկյանի թատրոն «Արծվաբույն» ներկայացումը դիտելու, և միայն դրանից հետո հասկացա, որ իմը թատրոնն է, ու ես իմ անկյունը պետք է գտնեմ հենց թատրոնում։ Միանգամից թողեցի անգլերենի, մաթեմատիկայի պարապմունքները ու սկսեցի Երևանում պարապել Թատերական ընդունվելու համար։ Իսկ ինչու հենց դերասանի մասնագիտությունը՝ իմ կարծիքով դերասաններն այն միակ մարդիկ են, որոնց ամենաքիչն է պետք խաղալ կյանքում, որովհետև դերասանները խաղում են կինոյում, թատրոնում, իսկ կյանքում նրանք պարզապես ուզում են լինել այնպիսին, ինչպիսին կան։

 

Ասում են՝ լավ դերասան դառնալու համար կարևոր է ավարտել Թատերական ինստիտուտը, բայց այսօր մեր եթերում քիչ չեն դերասան-դերասանուհիներ, ովքեր չունեն այդ կրթությունը, ինչպե՞ս կմեկնաբանեք։

 

Կարծում եմ ընդհանրապես թատերականում հայտնվելը ապագա դերասանի համար մեծ հաջողություն է, որովհետև այստեղ աշխատում են լավագույն մասնագետները։ Այդ հարցում բախտս բերել է, քանի որ կուրսղեկս Դավիթ Հակոբյանն է ու իրենից շատ բաներ սովորել եմ ու դեռ շատ բաներ էլ ունեմ սովորելու։

Թատերական ինստիտուտը օգնում է  հաղթահարել շատ փորձություններ, որովհետև սա այն մասնագիտությունն է, որ կարող ես ուղղակի հայտնվել մի միջավայրում, որտեղ ինքդ քեզ քո ափսեի մեջ չես զգա։ Իսկ նրանք ովքեր չունեն այդ կրթությունը ու այսօր եթերում են, ես ոչինչ ասել չեմ կարող։ Միակ բանը, որ կարող եմ ասել, այն է , որ եթե նրանք եթերում են, ուրեմն կա նրանց պահանջը։

 

Ինչպինի՞ն պետք է լինի լավ դերասանը։

Շատ հարաբերական է լավ դերասան ասվածը, որովհետև ամեն մարդ ունի լավի իր պատկերացումը։ Իմ կարծիքով լավ դերասանը պետք է կարողանա իրեն դրսևորել թե՛ թատրոնում՝ բեմի վրա և թե՛ կինոյում՝ տեսախցիկների առջև։

 

Ո՞վ է դերասանի Ձեր իդեալը։

 

11 տարեկան էի, երբ դիտեցի «Մեր մանկության տանգոն» ֆիլմը ու այդ ժամանակվանից տպավորվեց Գալյա Նովենցի կերպարը, ու ինձ համար դարձավ հայ դերասանուհու իդեալ։ Ու շատ սիրում եմ Նովենցի հենց այդ կերպարը։

 

Կա՞ մի կերպար, որ երազում եք կերպարանավորել։

 

Շատ կերպարներ կան, որ կուզեի խաղալ, օրինակ Թեննեսի Ուիլյամսի Տրամվայ «Ցանկություն» պիեսում շատ կուզեի Բլանշ խաղալ, դա ուժեղ կնոջ մարմնավորում է։ Չէի ասի, թե ինքս նման եմ Բլանշի կերպարին, ոչ, պարզապես ինձ շատ դուր է գալիս Բլանշի կերպարը և կուզեի խաղալ։Նաև շատ կուզեի խաղալ Ալեքսանդր Օստրովսկու «Ամպրոպ»-ում Կատերինայի կերպարը։

 

Իսկ կերպար որից կհրաժարվե՞ք։

 

Այդպիսի կերպար երևի թե չկա, որից կհրաժարվեմ։ Այլ է, եթե խոսքը վերաբերի ինչ-որ տեսարանների, բայց այդ մասին կարծում եմ դեռ վաղ է խոսել։ 

 

Գիտեմ նաև, որ ստեղծագործում եք, մի փոքր խոսեք այդ մասին։ Ո՞ր տարիքից զգացիք այդ տաղանդը։

 

Իրականում գրում եմ թեթև գործեր։ Գրել սկսել եմ 12 կամ 13 տարեկանից։ Գեղեցիկ տողեր, փոքր ակրոստիքոսներ էի գրում և զգացի, որ ստացվում է։ Իսկ ժամանակի ընթացքում դա դարձավ իմ հույզերը, զգացմունքները արտահայտելու ձև։ Երբ տխուր էի լինում, կամ ինչ որ բանից նեղված փակվում էի իմ սենյակում ու սկսում գրել։  Ես իմ փոքրիկ անկյունը ունեի, մի մանկապարտեզ կա Հրազդան քաղաքում, այդտեղ իմ գողտրիկ անկյունն էի  ստեղծել, որտեղ սիրում էի գնալ  ու ստեղծագործել։

Ստեղծագործելը ինձ համար բոլորովին այլ հարթակ է, ու ասեմ, որ շատ երկար ժամանակ լռել եմ  այն մասին, որ գրում եմ, միայն այս վերջին շրջանում է ինչ սկսել եմ խոսել այդ մասին։ Իրականում ամեն մարդ ցանկացած գործ յուրովի է հասկանում, դա շատ լավ է, բայց իմ գործերը ես հասկանում եմ լրիվ այլ կերպ, դրանք իմ հույզերն են և ես սիրում եմ ըմբռնել յուրովի։

 

Առավել նախընտրում ես արձա՞կ, թե՞ չափածո ստեղծագործել։

Հիմնականում գրում եմ չափածո, բայց արձակ գործեր էլ ունեմ։ Պիեսներ կամ վեպեր չեմ գրում, ավելի շատ դրանք նման են Էսսեների, որոնցով մտքերս եմ արտահայտում, ինչը չափածոյում մի փոքր բարդ կլիներ ու չէր նայվի։

 

Ի՞նչն է քեզ ոգեշնչում ստեղծագործել։ 

 

Ոգեշնչվել կարող եմ ամեն ինչից՝ երգի բառերից, կարդացած պիեսից, բանաստեղծությունից և այդպես շարունակ։ Մի անգամ ընկերուհիներիցս մեկը ծաղկավոր ու շատ գեղեցիկ զգեստ էր հագել ու ամբողջ օրը զգացի, որ այդ ծաղիկները մտքիցս դուրս չեն գալիս ու հենց այդ պահին ներսիցս ինչ-որ բան դուրս եկավ ու դարձավ գեղեցիկ բանաստեղծություն։ (Ծիծաղում է)

Ունե՞ք կարգախոս։

 

Ես որոշել եմ կյանքում արված որևէ քայլի համար չզղջալ, որովհետև ափսոսել պետք է չարված բանի համար, իսկ արվածը արդեն անցել գնացել է։ Իրականում ժամանակը անցնում է ու ոչինչ իր տեղը չի գցում. մեզ մնում են մեր արածները ու ապրածները։ Պարզապես հասկացել եմ, որ կարճ ենք ապրում ու անելու շատ բան ունենք և պետք է ամեն ինչ հասցնենք։

Ես էլ չեմ հագնում ծաղկավոր զգեստներս,
Բոլորը այրել եմ քմահաճույքներիդ կրակներում։
Չեմ բողոքում.
Սրահները՝ լիքը մարդկանցով
Ու դատարկ, քեզնից հեռու ու կարոտ հեռանալուդ։
Չեմ բողոքում.
Հագնում եմ հարմար կոշիկներ,
Կրունկներս հետ են վարժվում բարձրությանը։
Տարօրինակ երջանկությունները հարազատներս են դարձել
Ու սովորեցնում են ճանաչել թշնամիներիս։
Չեմ բողոքում.
Արդեն կարողանում եմ վախենալ,
Իսկ վախը ամենամաքուր ու ամենաինքնուրույն զգացողությունն է։
Սրահները դատարկվում են քեզնից,
Կարոտները վերածվում են սպասումների։
Չեմ բողոքում.
Ժամանակն է ազատել կրունկներս.
Կապերը քանդելու համար՝ ցանկություն,
Իսկ ձեռքերին ուժ է պետք։
Կապված ոտքերով էլ չեմ բողոքում։
Թագուհի Սարգսյան