Տա Թևեր – «Դու, որ գնաս, քեզ ինչպե՞ս ներեմ…»
Դու, որ գնաս, քեզ ինչպե՞ս ներեմ…
Դու քեզ կներե՞ս…
Որ աչքերս միշտ թաց տեսնես ու ժպիտս գունատ, դու քեզ կներե՞ս…
Ձեռքերիս դողը մի օր կանցնի գուցե, բայց էլ երբեք չեմ տաքանա քո համբույրից…
Ինձ ասել ես, որ չլացեմ, որովհետև հետս ես միշտ… Բա հիմա ու՞ր ես, քեզ որտե՞ղ փնտրեմ…
Ախր քո տեղը հողի վրա է… Վրա, ոչ թե տակ… Մի տեղում երկու րոպե չէիր սթրվում, հիմա ո՞նց ես էդքան պառկած մնացել, վե՛ր կաց, հերիքա՛, կատակեցինք, անցանք… Թո՛ղ սա քո ամենադաժան կատակը կլինի… Սա էլ կներեմ, ամեն ինչ կներեմ, բայց գնալդ երբեք չեմ ների, իսկ դու՞, դու քեզ կներե՞ս…
Որ կիսատեցիր ինձ,
որ դատարկեցիր,
որ թողեցիր ինձ ուրիշներին…
Դու գնացիր, որ ես ապրեմ, բայց դու հո լավ գիտես, որ էսքանից հետո ապրել դժվար թե ստացվի… Հերոսությունդ բռնել է վզիցս ու ամեն գիշեր խեղդում է ինձ… Ես քո հաղթանակը չեմ մարսելու երբեք… Ու գերին եմ մնալու սիրուն աչքերիդ, որոնց մեջ խաղաղվում էի էդքան…Տարար հանգստությունս, քեզ, ինձ… Ինչ ունեի-չունեի հետդ տարար, մարմինս ինչու՞ թողեցիր…
Խոստացի՛ր, որ նորից ենք հանդիպելու, որ հետ ես գալու թեկուզ էն աշխարհից…
Հետդ մինչև դժոխք գալու եմ…
Հասկանու՞մ ես, գալու եմ…
Ինձնից պրծում չկա…
Ես միշտ քեզ հետ եմ…
Հավերժ իմ Զինվոր,
իմ հավերժի Զինվոր…
Դու, որ գնացիր, քեզ ինչպե՞ս ներեմ…
Դու քեզ կներե՞ս…
Դու… ինձ… կներես…
