Տա Թևեր – «Դու էլ երբեք տուն չես գալու, որովհետև ես էլ տուն չունեմ…»
Ինձ քեզնից մնաց մի շքանշան, մի նամակ ու երբեք չմեռնող կարոտ…
Պահարանումդ նույն խառնաշփոթն է… Ոչնչի ձեռք չեմ տվել… Շորերիցդ էլի քո հոտն եմ առնում, բայց համարձակությունս չի ներում գրկել դրանց՝ քո փոխարեն… Չեմ հագնի, չէ… Կսպասեմ, որ դու գաս, որ ինչպես միշտ քանդես դարակներն ու ասես.
-Ես էլի ուշացա, ու էլի հագնելու բան չունեմ…
Հա՛…հա՛, դու միշտ ուշանում ես… Դու արդեն 4 տարի է ուշանում ես… Ամեն օր, բայց ամեն տարի այս օրն ավելի շատ, ես սպասում եմ քեզ… Հեռախոսս գրկած եմ քնում, որ հանկարծ զանգդ բաց չթողնեմ… Դուռը, դուռը երբեք չեմ փակում. չէ՞ որ սովորություն ունես՝ գիշերվա հազարին երիցուկներ առած ինձ հյուր գալու… Իմ ամենահարազատ ու թանկ հյուրն ես, որին սպասելիս չեմ հոգնի երբեք… Բայց դու, դու էլի ուշանում ես… Թողնում ես որ կարոտախեղդ լինեմ համազգեստավոր կերպարիցդ, թողնում ես, որ…. որ մենակ մնամ ու կարոտ մնամ քեզ… Շքանշանդ հազար անգամ համբուրել եմ, ու դրանից երակներովդ հոսող արյան հոտ եմ առել, դրանից Հայրենիք էր կաթում, դրան կոկորդը պատռող հպարտություն էր փաթաթվել…
Ես ամեն առավոտ նկարիդ հետ եմ սրճում ու մեռնում եմ ես սուրճի դառնությունից, որ քերում է կոկորդս…
Ես ամեն գիշեր նամակդ եմ կարդում,ու մեռնում եմ ես ամեն գիշեր… Ես սպասում եմ քեզ… Գիտեմ, գիտեմ, որ էլ չես գալու… Դու էլ երբեք տուն չես գալու, որովհետև ես էլ տուն չունեմ… Դու էիր տունս, հիմա էլ չկաս… Բա ես ի՞նչ անեմ… Ամեն օր, բայց ամեն տարի այս օրն ավելի շատ, ես ուզում եմ գրողի ծոցն ուղարկել հայրենասիրությունս, ու քեզնից մնացած այդ մի շքանշանը, հետո ձեռքերս դողում են, հիշում եմ փայլուն աչքերդ ու սիրուն ժպիտդ…
Տղայիս պիտի նվիրեմ շքանշանդ, որ իմանա՝ լավագույն սերերը չեն մեռնում երբեք, դրանք խորտակվում են պատերազմներում…
