Սյուզաննա Սահակյան – «Մեր ստեղծած գյուտերը խլում են մեր կյանքը…»
Իրականում մարդիկ չպետք է փորձեն դուրս գալ երևակայության սահմաններից, ուղղակի
պետք է հիշեն, որ այն անսահման է և ցանկացած բան ինչ կառաջանա երևակայությունում
կարելի է վերածել երազանքի …
Ասում են յուրաքանչյուր մարդ հայտնվում է քո կյանքում նախօրոք որոշված
առաքելությամբ։ Իսկ երբ ավարտում է իր առաքելությունը, նա ուղղակի հեռանում է`
թողնելով քեզ մենակ, շատ հաճախ նույնիսկ առանց հրաժեշտ տալու։ Կամ կարծում է, որ
դու արժանի չես նույնիսկ վերջին հրաժեշտի խոսքերին, կամ էլ չի ուզում քեզ ցավ
պատճառել։ Իսկ երբևէ մտածե՞լ ես, որ նա ուղղակի չի հասցնում ասել այդ խոսքերը …
Մենք ծնվում ենք մի ակնթարթում և հենց այդ վարկյանն է, որ որոշում է մեր ամբողջ
ճակատագիրը, և հենց այդ նույն պահին է, որ մենք, մեր փոքրիկ ձեռքերը լայն պարզած,
լաց լինելով մուտք ենք գործում այս կյանք՝ մի առեղծվածային աշխարհ, որը լի է և՛
ուրախությամբ և՛ տխրությամբ ….
Կարողանալ զարմանալ, ահա, թե ինչն է մեզ հուշում, որ մենք ապրում ենք ….
Ժամանակ, որը ոչ ոքի չի սպասում, որը նենգաբար ծիծաղում է, հեգնում և քեզնից խլում
կյանքիդ երիտասարդ տարիները: Նա սկզբում դրանք պարտքով է վերցնում, խոստանում,
որ այսօր ծախսածդ յուրաքանչյուր րոպեն ապագայում փոխհատուցվելու է կրկնակի կամ
եռակի չափով:
Սակայն, տարիներն անցնում են և այդպես էլ չի գալիս այդ ապագան, ինչքան նայում ես մեկ
է ներկա է և վերջ ….
Ժամանակը մի օր գալիս է քեզ հյուր, թակում տանդ դուռը և ցինիկ ժպիտը դեմքին
տեղեկացնում, որ ժամանակդ սպառվել է, որ դու նրան այլևս պետք չես, և այն խոստացված
փոխհատուցումը երբեք էլ չես ստանալու, քանի որ դա անցյալում էր, իսկ հիմա ներկան է,
իսկ ապագան այդպես էլ չի գալու …
Ճի՞շտ է արդյոք այդքան նվիրվել ընկերներին, մեծարել, պաշտել։ Իսկ եթե դու հայտնվես
ծանր իրավիճակում, կգա՞ն ընկերներդ, օգնության ձեռք կմեկնե՞ն։
Ախր նույնիսկ սեփական ստվերդ լքում է քեզ, երբ դու հայտնվում ես մթության մեջ։
Արդյունքում այս բոլոր հարցերի պատասխանը մեկն է ` «Ժամանակը ցույց կտա»։
Նրա երազանքներն էլ հոգնեցին սպասելուց և բարձրացան երկինք։ Հիմա նրանք երկնքից
աստղերի տեսքով փայլում են և հիշեցնում ինձ, որ երբեք չի կարելի հետ կանգնել
երազանքներից, ինչքան էլ դրանք անիրագործելի թվան …
Մենք փողոցով քայլելիս նայում ենք մեր շուրջը, քանի որ փնտրում ենք ինչ-որ մեկին, այն
մեկին ում գիտակցում ենք, որ էլ երբեք չենք տեսնելու, բայց մեր հոգու խորքում պահելով
նրա պատկերը՝ սպասում ենք:
Սպասում ենք՝ մանկամտորեն հավատալով հրաշքներին ու պատահականություններին …
Մեր կյանքում միշտ էլ կհայտնվեն ուժեր, որոնք կստիպեն մեզ չասել այն բոլոր խոսքերը,
որոնք պտտվում են մեր գլխում, չանել այն քայլերը, որոնք միգուցե կփոխեն մեր կյանքի
քարտեզում գծագրած ճանապարհները …
Արդյունքն այն է, որ մեր ստեղծած գյուտերը խլում են մեր կյանքը, մոլագարի պես փորձում
ենք ուրիշ մոլորակներ հայտնաբերել, մինչդեռ մեր իսկ սեփական մոլորակը չեն
կարողանում պահպանել, կատարյալ լինելու համար հազար ու մի դիմակ ենք հագնում,
առանց այն էլ այդքան տանջված և հոգնած դեմքներիս և ստիպում ինքներս մեզ
հավատալ մեր ստեղծած կերպարին և դառնալ ժամանակի հերթական խամաճիկը,
ձևական խոսքերով և ժպիտներով դուր գալ բոլորին …
