Սյուզաննա Գասպարյան – «Զինվորի մտքից»

Ցուրտ գիշեր էր, անհանգիստ գիշեր,
Զինվորը պոստում իր տուններ հիշել,
Հիշել էր մորը ում շատ էր կարոտել,
Հիշել էր սիրած աղջկան `ում հավերժ սեր էր խոստացել
Հիշել էր բակի իր ընկերներին
Ինչքա՞ն էին խաղացել , կռվել , բարիշել,
Կարոտել էր հարազատ տունն ու իր բակին,
Մի պահ թուլացավ արցունք լցվեց աչքերին,
Կարոտել էր մոր ամեն մի խոսքին,
Տուն կանչող խոսքերին ` տղա ջան-ին,
Կարոտել էր հոր տված խրատներին,
Որ միշտ տանում էին ճիշտ ճանապարհին,
Կարոտել էր սիրած աղջկա բարի լույս-ին։
Մտածեց , խորհեց երկար ու ասաց՝
– Իրավունք չունեմ ես թուլանալու,
Եկել եմ այստեղ
Հայրենիքս պաշտպանելու,
Իրավունք չունեմ նահանջելու,
Չէ որ հայրենիքն էլ թանկ է ավելի,
Չէ որ սերունդ եմ մեր անվախ նախնիների,
Ու եթե զոհվեմ հանուն հայրենիքի,
Խնդրում եմ մայրիկ շատ չտխրես,
Չէ որ հերոս
Զինվոր որդի ունես,
Հայրիկին էլ կփոխանցես`
Չկոտրվի
Ու իր բարի խորհուրդներով
Շատերին ճիշտ ճանապարհին հասցնի։