Սյուրռեալիզմը ես եմ. Դալի
20-րդ դարի իսպանացի նկարիչ, սյուրռեալիստ Սալվադոր Դալին ծնվել է 1904 թվականին իսպանական Ֆիգուերաս քաղաքում: Դալիի եղբայրը մահացել էր իր ծնվելուց 9 ամիս առաջ և մահացած եղբոր անունով ծնողները տղային կոչեցին Սալվադոր: Դալին պատմում էր, որ 5 տարեկանում ծնողները նրան տանում են մահացած եղբոր գերեզմանի մոտ և ոգեշնչում, որ ինքը եղբոր վերամարմնավորումն է: 1921 թվականին Դալին կորցնում է մորը, իսկ հայրն ամուսնանում է Դալիի մորաքրոջ հետ, ինչը դուր չի գալիս պատանուն: 1926 թվականին ավարտական քննություններից առաջ նկարիչը վերջնականապես դուրս է մնում Մադրիդի Սան Ֆերնանդոյի ակադեմիայից իր այն հայտարարության պատճառով, որ ֆակուլտետի անդամներից ոչ ոք բավականաչափ գիտակ չէ իրեն քննելու համար: Դրան հաջորդում են Դալիի ճամփորդությունները և ծանոթությունը սյուրռեալիզմին: Այդպիսի մի ճամփորդության ժամանակ էլ Դալին հանդիպում է ֆրանսիացի գրող Պոլ Էլուարի կնոջը՝ ռուս ներգաղթյալ Ելենային (նույն ինքը՝ Գալա): Գալան, ով 10 տարով մեծ էր Դալիից, խզեց կապերը ամուսնու հետ հանուն Դալիի՝ դառնալով նկարչի մուսան: Դալիի հանճարեղ գործերից մեկը ՝ <<Հիշողության հարատևությունը>> ստեղծվեց հենց այս շրջանում (1931)։ 1934 թվականին զույգը պաշտոնապես ամուսնացավ: Գալան հոգ էր տանում Դալիի ֆինանսական գործերի մասին և կնքում պայմանագրեր: Իր ինքնակենսագրականում Դալին նշում էր.
<<Նա դարձավ մեկը, ով ինձ առաջ էր մղում, իմ հաղթանակը, իմ կինը>>:
Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի տարիներին զույգը տեղափոխվեց ԱՄՆ` այնտեղ մնալով մինչև 1948 թվականը:
Հետագա տարիները լի էին ստեղծագործական հաջողություններով: Դալիի կարողությունը գնահատվում է մոտավորապես 10 միլիոն դոլար:
1980 թվականին Դալին թողեց նկարելը թուլության և ձեռքերում դողի պատճառով: 2 տարի անց մահացավ նկարչի կինը և ընկերը՝ Գալան, որից հետո Դալին ընկավ դեպրեսիայի մեջ, առանձնացավ Պուբոլ ամրոցում, որը նվիրել էր Գալային: 1984-ին հրդեհի հետևանքով Դալին ծանր վնասվածքներ է ստանում և գամվում անվասալյակին: Ընկերները նրան տանում են ծննդավայր Ֆիգուերաս: 1989 թվականին Ֆիգուերասի հիվանդանոցներից մեկում սրտային անբավարարությունից մահանում է հանճարեղ Դալին և իր կտակի համաձայն թաղվում Դալիի թատրոն–թանգարանի հատակի տակ։
