Սրբուկ Տիգրանյան – «Հոգու մերկապար»

Մերկ է հոգիս.
մերկապար է պարում…
Մենապար…
Բալետ…
Առաջ տանգո…
Առաջ, երբ կայիր,
երաժշտությունը ժպիտ էր,
շարժումները՝ հանգիստ,
պարս՝ մեղմ…
Ձեռքերիդ հպումը չէր թողնում մարմնիս ու հոգուս ազատ շարժվել…
պարի կառավարումն ափերիդ մեջ էր…
հաճելի էր…
Մեղմ…
Պաշտպանված…
Մի օր պարս մնաց առանց ափերիդ,
հոգիս մերկացավ հպմանդ բացակայությունից,
ռիթմը փոխվեց,
մտավ բալետ,
ինքնուրույնացավ,
գժվեց…
Ջութակին սպանեց…
Փայտերը կոտրեց,
ոտքերն արյունոտեց,
հոգիս կեղտոտվեց…
Լվացվեց, կոտրած եղունգները կապեց, չպարեց…
Հոգիս մնաց անպար, հոգիս մնաց անտեր, հոգիս…
Արի՛, տե՛ր կանգնիր,
կառավարի՛ր մեր պարը։
Ծածկիր մեջքս ձեռքիդ մի ափով,
արի՛, որ պաշտպանվեմ,
արի՛, որ եղունգներս չկոտրեմ,
ոտքերս չարյունոտեմ…
Արի՜,
ես մենակ պարել չգիտեմ …