Հասմիկ Մարտիրոսյան – «Սպանիր»

Սպանի՛ր միտքս քո կասկածներով,

Գուցե այդպես սպանես նաև հոգիս,

Որ ապրում էր վարկածներով

Ու զգում էր, մեկ է, հենց քե՛զ կողքիս։

Սպանի՛ր ինձ քո երևակայությամբ,

Ես գուցե քարանամ մի պահ,

Ու լցվեմ մեռելային սառնությամբ,

Որ էլ չզգամ ոչ մի ահ։

Սպանիր անցյալի թանկ հուշերով,

Որ ուրանամ իմ ծնկած կյանքը

Ինչպես որ կապված էր քաղցր փուշերով

Մեր ստեղծած երևակայական արբանքը։

Ու սպանեցիր ինձ ի վերջո,

Իսկ ես նորից վերածնվեցի

Ըստ կյանքի օրենքին բարեհաճո՝

Որ թողնում է լույսը ցնծի։

Արի՛ սպանենք բոլոր չարիքները,

Որ չեն թողնում շնչել ազատ

Այն բոլոր մոլոր ու խաբված տարիքները

Որ մեզ դարձնում էին սնահավատ։

Ու հիմա ես իմ պատմությունն եմ հանգիստ փռում

Այս ժամանակավոր ու բովանդակ կյանքի առջև

Որտեղ ամեն մարդ իր գաղտնիքներն է փորում

Ու փորձում սպանությունը ջնջել։