Ճանաչիր ինձ – Սոնա Վանյան

Ինքնազրույցը հարցազրույցից շատ ավելին է ու, այո’, դժվար է ինքդ քեզ ներսից քննելը։

Փորձե՞նք:

Ես սիրում եմ ինձ, իմ անունը և իմ կյանքը։ Ես առաջինը ինձ սիրեցի, որ մյուսների սիրուն կարոտ չմնամ, իմ անունը սիրեցի, որ միշտ բարձր պահեմ, մինչ ուրիշները կփորձեն նկատել ու գնահատել, իսկ ամենից շատ կյանքը սիրեցի՝ իր տված ամեն արշալույսի ու հույսի համար։ Ի դեպ մեր սերը փոխադարձ է.կյանքն էլ ինձ է սիրում։Ինձ շնորհել է ստեղծագործելու տաղանդ, որ չուզածս իմ ձևով շտկեմ, չունեցածս՝ գրչով կերտեմ։ Ստեղծագործելիս, ասես, մոտենում եմ Աստծո դռներին, այդ պահերին առավել քան ուրախ ու խիզախ դառնում։ Իմ յուրաքանչյուր հերոսը իր պատմությունն ունի, առաքելությունը, ես ստեղծում եմ նրանց՝ ծառայելով իրենց։ Հերոսներիս մասին կարող եմ անվերջ խոսել, որովհետև այդ նրանք են անընդմեջ խոսում ինձ հետ։ Հեղինակ֊հերոս զրույցները ինձ որքան բնական, նույնքան էլ տարօրինակ էին թվում, սա էլ առիթ դարձավ, որ ստեղծեմ «Երիտասարդ գրողների գրական ակումբը»՝ նպատակ ունենալով ինձ շրջապատել ինձ նման մարդկանցով, նրանց հետ բացահայտել ստեղծագործական կիրքն ու սիրո հևքը գրչի ներքո։

Առաջին երկու հեղինակային գրքերս՝ «Սիրո հևքն» ու «Ինձ նման մարդիկը» համահավաք ժողովածուներ են։ Ես ուզեցի, որ իմ երազանքի հետ իրականանա նաև ԵԳԳԱ֊ի անդամների գրքում տպագրվելու տենչը։(Շատերիս համար տպագրվելու առաջին փորձն էր) 3֊րդ ժողովածուիս՝ «Նա» վիպակի գաղափարը ծնվեց արտահերթ, շնորհանդեսն էլ կայացավ հեռավար՝ արտակարգ պայմաններում։ Այն դեռ մի քանի օր է ինչ ծանոթ է ընթերցողին, բայց արդեն հասցրել է սրտեր գրավել։Չկա օր, որ չստանամ ընթերցողի գոհունակ կարծիք, ինչը որքան ոգևորիչ է, նույնքան էլ՝ պարտավորեցնող. ընթերցողին հիասթափեցնել չի’ կարելի։ Որքան էլ հեղինակն է գրքի արարողը, այնուամենայնիվ ընթերցողն է որոշում գրքի ճակատագիրն ու ընթացքը։ Ուզում եմ, որ իմ հերոսների օրինակը շատերի համար առիթ դառնա նույն սխալները չգործելու, ուզում եմ, որ իմ գրական վաստակը ծառայի վսեմն ու լուսավորը տարածելու գործին։ Իմ մասին թերևս այսքանը, բայց եթե ուզում ես իմանալ ավելին՝ համեցի’ր իմ հոգու ետնաբեմ՝ իմ ստեղծագործական աշխարհ, ես այստեղ առավել քան բաց եմ ու խոցելի, անկատար ու անպարտ, ուժեղ ու հնչեղ…