Սիմոն Հովհաննիսյան – «Անվերնագիր»
Ելավ արևն ու ժպտաց բոլորին,
Ծովը ծածկված է ալիքով։
Լսվեց փողոցից բարևն առաջին։
Շուկան լիքն է բարիքով։
Աղմուկի մեջ սկսվում է օրը…
Քամով է լցվում քաղաքի անդորրը։
Ահա շուկայում մի մայր ու տղա,
Հացի են եկել հանապազօրյա։
Դեռ նոր էին սկսել փոքրերը խաղը,
Երբ քաղաք մտավ զինված ոհմակը։
Քաղաքում համայն խուճապը լցվեց,
Պարից թրերի արյան ձայն լսվեց…
Յաթաղանի մի հարվածով,
Կնոջ սիրտը լցվեց թախծով։
Այդ պատկերից արնաշաղախ,
Խառնվեցին մրմուռ ու վախ։
Տառապում էր, ողբում մայրը,
Նա սգում էր որդու մահը։
Թավալվում էին արնաշաղախ,
Մանուկ, ջահել ու ալևոր…
Ու փախչում էին խուճապահար,
Ու մեռնում էին մերկ ու անզոր։
Որքան հեշտ է անզենին,
Սուր թրերով սպանելը…
Կրակ ժայթքեց ու րոպե անց
Քարը քարին, սյունը սյանը չմնաց։
Անմեղ մարդիկ ի՞նչ էին արել,
Որ տները ինչ անեին։
Քանի՞ տարի ապրեին պիտի…
Բայց բոլորն էլ դարձան մոխիր…
