Սիլվա Ալեքսանյան – «Մոռացման հետքերով»
Մի օր ես քե՛զ կմոռանամ…
Մի օր ե՛ս քեզ գուցե ներեմ Ու..
Կներեմ ես քեզ այն ժամ միայն, երբ…
Ժամանակն էլ չվազի ու չնմանվի լոկ ավազի…
Ես քեզ մի օր գուցե ներեմ, երբ…
Երբ մանուկը մեղք կգործի,
Բայց երեխան ի՞նչ հասկանա, թե ո՞րն է այս կյանքի՝ չարն ու բարին, կեղծն ու շիտակը, ճիշտն ու սխալը…
Մի օր ես քեզ գուցե ներեմ, երբ…
Երբ արևը էլ չի՛ ծագի, չի՛ տաքացնի նա ոչ մեկին….
Մի օր ես քեզ գուցե ներեմ, երբ…
Երբ աստղերը կխավարե՛ն, ու լույս չե՛ն տա, ու չեն փայլի մութ երկնքում…
Ես մի օր քեզ գուցե ներեմ, երբ…
Երբ չի լինի ո՛չ մի բուժում, ո՛չ քաղցկեղի, ո՛չ էլ հազի…
Դու մի՛ կտոր հաց իմ կոկորդում, ես կո՛ւլ կտամ ու կներեմ,
Ու չե՛մ հիշի ես քեզ նորից,
Կմոռանա՜մ մայթերը նեղ, մտքե՜րդ շեղ, ու կներե՜մ,
Ես կներեմ, երբ, որ երբեք այս աշխարհում չար չծնվի՛….
Ես քո՛ մեղքերը կվերցնեմ, կգումարեմ ի՛մ մեղքերին ու կփորձեմ այն բաժանել…
Մի քիչ փոքրիկ, ծեր տատիկին,
Մի կտոր էլ մուրացկանի,
Մի քիչ ծառին,
Մի քիչ երկրին,
Մնացածն էլ ի՛նձ կվերցնեմ,
Որ քեզ ո՛չ մի մեղք չմնա…
Որ քեզ ներե՛մ ու մոռնա՛մ….
Որ հիշեմ քեզ ու ուրանա՛մ…
