Շողեր Գասպարյան – «Ես տողերի վրա եմ գրում, տողատակերում քեզ ման մի արի»
Հայելի էր կոտրվել, նշանակում էր՝ մարդ էր մահանալու։ Հերթով քննարկվեցին բոլոր «թեկնածուները» իրենց հավանականության պատճառներով։ Մեկը շատ էր խմում, մեկը մի երեք անգամ ինֆարկտ էր տարել, մեկը շաքար ուներ և այլն, և այլն։ Հետո քննարկվեցին տան բոլոր անդամները, կյանքի իրադարձություններն իրենց պատճառահետևանքային բոլոր կապերով․ ինչու՞ էր միշտ հարբած, ինչի՞ց էր վախեցել, տղան սիրունիկ ընկերուհի ունի, էն մեկի կինը մահացավ, մի քանի ամիս հետո նորին բերեց․․․Ընդամենը հայելի էր կոտրվել։ Երբ նստեցի գրելու, մտածում էի՝ ինչ վերնագիր եմ տալու, հետո որոշեցի անվերնագիր թողնել․ մեկ է, ամեն մեկն իր վերնագիրն է տալու, դպրոցում էլ ասում էին՝ ի՞նչ վերնագիր կտայիք դուք այս պատմությանը․ ախր վերնագիր ուներ, չէ՞։ Ու որոշեցի, որ գործերիս մեծամասնությունը անվերնագիր եմ թողնելու։ Հիմա գրիչը ձեռքիս նստած եմ ու գրում եմ տողերի վրա, առանց տողատակերի, բայց գիտեմ, որ հետո տողատակերում առանց ինձնից թույլտվություն վերցնելու մի հազար հոգի խցկվելու են․ ինչքա՜ն տեղ կա էս բարակ տողերի տակ։ Ինչևէ, ես տողերի վրա եմ գրում, տողատակերում քեզ ման մի արի։ Մարդկանց կյանքը կարդալ չեմ սիրում, ոչ էլ թերթել։ Ամենուրեք «պատռված» էջեր են, որ չգիտես՝ ով կամ ում պատճառով է պատռել, բայց կյանքի էջերը չեն պատռվում․ ընդամենը ուզածդ էջի վերջում, ուզածդ պահին, գուցե մի քիչ ուշացած վերջակետ ես դնում, թերթում ես էջը ու սկսում մի մատ խորքից, նախորդ էջի պատմությունով լցված խորքից։ Ու շատ էջերում լինում են փակագծեր, որ էդպես էլ չեն բացվում, չեն ուզում բացվել կամ էլ դեռ բացվելու ժամանակը չէ․ ամեն ինչին խորհրդավորություն ենք տալիս․ գուցե էդպես էլ պետք է։ Հարցական նշանների տակ ապրում ենք, բացականչականների հետևից գնում, բութերից (էն բութերից, որոնք դնում են մարդիկ մեզ ավելի կոնկրետացնելու համար) ու հրամայական նշաններից կախվում, միջակետերի հետ կանգնում երկու նախադասությունների մեջտեղում, վերջին անգամ պահելով այդ երկուսի կապը։ Հետո ստորակետերով շարժվում առաջ ու հասնում վերջին վերջակետին, որից հետո լաց ենք լինում կամ ուրախությունից, կամ կոկորդը խեղդող ցավից։ Կետադրական նշաններ կյանքում էլ կան, բայց կետադրությունն էլի ուրիշներն են ստուգում, գտնում են սխալներդ, ու հանկարծ մի տեղ հայելի է կոտրվում․․․
