Սերգեյ Թորիկյան – «Լեզու առավ…»

Արդարությունը լեզու առավ, հայհոյեց բոլորին,   ու հիմա հայհոյվածները արդարություն են պահանջում։

Իսկապե՞ս։

Համբերությունը լեզու առավ,  կոտրեց լցված բաժակներն ու հիմա կոտրված բաժակների տերերը համբերություն են ուզում, որ դիմանան նրան։

Իսկապե՞ս։

Ճշմարտությունը լեզու առավ։ Այցելեց պանդոկ, որտեղ քիչ-քիչ սկսեցին ճանաչել նրան։

Չէ՞իք կարող ավելի շուտ։

Անկեղծությունը լեզու առավ, չհամարձակվեց ասել, որ ցավեցրել են, փոխարենը, դանդաղ մաղեց սերը. դժգոհեցին, որ առաջ անկեղծ չէր։

Հետո խաղաղությունը լեզու առավ, հանգստացրեց հոգուն, որը լեզու առավ ու ձայնեց սիրուն…

Սերը լեզու առավ, ու հերիքեց…