Սերգեյ Թորիկյան – «Վերջակետդ ստորակետ եմ համարել…»
Վերջակե՛տդ ստորակե՛տ եմ համարել, ու
դեռ սպասում եմ…
գնալդ հայելով եմ տեսել, մտածել եմ
գալիս ես…
բացիչ չունեմ, մի քիչ գինի խմեմ…
կոտրել էլ չեմ ուզում, գիտե՛մ դա ինչ ցավ է…
բառերս գլխիցս դուրս են թռչում…
մտքերումս դո՛ւ ես
ու բառերի համար խցկվելու տեղ անգամ չկա…
այլապես բանաստե՛ղծ կդառնամ
ու կշոյեմ հոգիդ,
կմոտենամ քեզ իմ թանաքե թղթերով, (այլ կերպ մոտենալ չեմ համարձակվում…)
իսկ թե լա՛վ բանաստեղծ դառնամ,
կկարողանամ քեզ ճիշտ շարունակություն տալ,
առանց վերջակետ,
անվերջ գրվող բանաստեղծության նման…
բայց տառերս չդասավորված են, ու երբ դասավորվում են,
բառեր դարձած են խառնվում ու ստիպում էլի դասավորել…
ես կուզենամ նկարիչ լինել, կնկարեմ քեզ, հուսալով, որ կաս…
կնկարեմ իմ աչքերում առկա` քո հայացքը,
ու… ես կհուսամ,
ա՜խ, շատ կհուսամ, որ այդ հայացքի մեջ սպասում լինի…
լավ, գոնե լավ երաժիշտ լինեմ… երաժշտություն կգրեմ,
այն քաղաքի մասին, որը գրավվեց,
հետո փլուզվեց քո քայլերի հետ…
այն քայլերի, որոնց, չէի նկատել, որ հայելով եմ նայում…
երանի քանդակագործներին, որ
կկենդանացնեն իրենց սերերին…
ու երանի բոլոր նրանց, որոնց մեջ կենդանի են սերերը…
քանի դեռ կաիր, կենդանի էիր…
քանի դեռ չկաս, կկենդանացնեմ…
կկենդանացնեմ, կշոյեմ, կհամբուրեմ,
չնայած գուցե քեզ համբուրեի
ու ինձ մեղավոր զգայի…
դու կաս,
դու կաս քանի դեռ գրիչներս չի վերջացել…
դու կաս, որովհետև վրձին եմ ձեռքս առել…
դու կաս, որովհետև քեզ համար եմ նվագում…
