Քեզ կորցրել եմ… ահավասիկ չեմ էլ գտնի… գիտակցում եմ…չկաս արդեն, թեև շնչում ու ապրում ես…էլ չես հայտնվի, թեկուզ տեղդ ու նեղդ գիտեմ…ու փոշմանել չեմ էլ կարող… իմ ընտրություն~ ահա նաև իմ կորցրած մտածելիք…քեզ չեմ հիշում ու չեմ կանչում…չեմ էլ տանջում…բավական է քեզ որպես համր մտքումս պահեմ..ոչ խոսում ես ոչ հեռանում…միթե այդքան թքած ունի քո էությունն` ստեղծված հույզի ու չշարված կյանքի վրա… մտածում եմ, բայց ապարդյուն…չկա դրան ի պատասխան հարցի լուծում…քեզ մոռանալ…ու չդիտել…ու տեսնելո` չճանաչել ընդիմաբար…քեզ անտեսել ամբողջ հոգով և կտրտել ամբողջ թելերն քեզ հետ կապող ու հիշեցնող…ու հիշելով հենց քո պատկերն…ամեն գնով` չնկարել, ու չստեղծել նման սքանչելիք..չհիանալ~ քո շուրթերի, քո մատների…այդ մազերի… ստեղծված շուքի… նույնիսկ այն անտեսանելի ներաշխարհի. “Համը չզգալ”…դառն էր ավաղ քիմքին դարձել… չիմանալով էլ…դու ինձ ներիր…քեզ կորցրել եմ~ իմ մտքերից…