Սերգ Հարությունյան – «Քեզ կորցրել եմ»
Քեզ կորցրել եմ… ահավասիկ չեմ էլ գտնի… գիտակցում եմ…չկաս արդեն, թեև շնչում ու ապրում ես…էլ չես հայտնվի, թեկուզ տեղդ ու նեղդ գիտեմ…ու փոշմանել չեմ էլ կարող… իմ ընտրություն~ ահա նաև իմ կորցրած մտածելիք…քեզ չեմ հիշում ու չեմ կանչում…չեմ էլ տանջում…բավական է քեզ որպես համր մտքումս պահեմ..ոչ խոսում ես ոչ հեռանում…միթե այդքան թքած ունի քո էությունն` ստեղծված հույզի ու չշարված կյանքի վրա… մտածում եմ, բայց ապարդյուն…չկա դրան ի պատասխան հարցի լուծում…քեզ մոռանալ…ու չդիտել…ու տեսնելո` չճանաչել ընդիմաբար…քեզ անտեսել ամբողջ հոգով և կտրտել ամբողջ թելերն քեզ հետ կապող ու հիշեցնող…ու հիշելով հենց քո պատկերն…ամեն գնով` չնկարել, ու չստեղծել նման սքանչելիք..չհիանալ~ քո շուրթերի, քո մատների…այդ մազերի… ստեղծված շուքի… նույնիսկ այն անտեսանելի ներաշխարհի. “Համը չզգալ”…դառն էր ավաղ քիմքին դարձել… չիմանալով էլ…դու ինձ ներիր…քեզ կորցրել եմ~ իմ մտքերից…
