-Վաղը չգիտենք մեզ ինչ կլինի, ոնց կլինի, բայց ուզում եմ քեզ մի բան ասել։ Երբ որ ամեն ինչ վերջանա, ասա՝ թող Շուշիի տանիքը ապակիով ծածկեն։ Էն հատվածը , որ խփել են թող ապակի դնեն։ Թող էդ հատվածը բաց մնա, ու էդ ապակուց արևի շողքը ընկնի ներս։ Խորանը կլուսավորի։ Պատկերացնու՞մ ես չէ՞, ինչքան սիրուն կլինի։ Թող ներս մտնողը տեսնի երկինքը ինչքան խաղաղ ա , կապույտ, ու լույսը իջնի խորան։ Թող կառուցեն ու աշխարհին ցույց տան, որ ինչքան էլ մեր վերքը խորը լինի, միևնույնն է, մենք ուժեղ ենք։ Ապակին սպի կդառնա, մեր սրտերի սպիների նման, բայց դրանից այն կողմ կերևա խաղաղ երկինքը։

– Աշխարհը հայերին չի սիրում…
– Որովհետև մենք ուժեղ ենք, իսկ ուժեղներին չեն սիրում։ Այ հենց դրա համար էլ հաղթելու ենք, ամեն ինչ կանցնի , սպի կմնա, մի օր էլի կյանքը ուրախ կլինի։ Չե՞ս նկատել , կյանքում միշտ էդպես ա , ուժեղներին չեն սիրում։

– Գիտե՞ս , պատերազմը ինձ մեծացրեց։
– Քեզ մեծացրեց, մեզ ծերացրեց։ Մենք պատերազմ տեսանք երկրորդ անգամ։ Բայց ոչինչ , կհաղթենք։ Առաջին անգամ չէ, որ Շուշիի եկեղեցին վիրավոր է, բայց ոչ առաջին անգամ։ Մեր թշնամին թյուր կարծիք ունեցավ, որ խոցելով մեր հավատքի տունը , կխոցի մեր հավատքը։ Բայց էլի սխալվեց։ Չմոռանաս, անպայման խոսիր , որ վիրավոր եկեղեցին վերականգնելիս վերքի հատվածում թող ապակի դնեն։ Թող դա դառնա սպի, մեր սրտերի սպին , որ ողջ աշխարհը տեսնի՝ ինչքան էլ մեր վերքը խորը լինի, ինչքան էլ սպի մնա, միևնույնն է, մենք կանգուն ենք մնալու։
Թող բյուրեղի պես սպին մնա, ու աշխարհը տեսնի, որ ինչքան էլ մեզ խոցեն մերնք կանգուն կմնանք, կանգուն, ինչպես այսօր վիրավոր Ղազանչեցոցն է։