Ռիմա Զատիկյան – «Ուշացար…Լու՜յսը բացվեց»
Ժամը մեկն է։
Ուշանում ես…
Ժամը սառեց, կոպերս փակվում են, իսկ աչքերս դավաճանում են կոպերիս` քնել չեն ուզում։
Ուշանում ես…
Ես քնել եմ ուզում, իսկ դու հարբել։ Ես վախենում եմ հարբեցողներից։ Հարբում են վախկոտները, ես էլ վախենում եմ այդ նույն վախկոտներից։
Ուշանում ես…
Ծխում ես երևի մութ փողոցում, իսկ ես տանը խեղդվում եմ։ Դու մտածում ես ծուխը թեթևացնում է քո հոգսերը, իսկ ես խեղդվում եմ…
Ուշանում ես…
Ուշանում են բոլորը, բայց ես պատրաստ չեմ ներել քեզ, դու իրավունք չունես ուշանալու։
Ուշանում ես…
Սեյնակում մենակության մեջ կարոտ եմ սպանում, ու սպանվում է իմ վերջին վայրկյանը` կարոտի։
Ուշանում ես…
Պատուհանից քամին է փչում,ոտքերս սառում են, իսկ ես սպասում եմ քո սառած ճանապարհին։
Ուշանում ես…
Կոֆե խմեմ,երևի հասցնես գաս…Եփվեց…Թող թափվի մինչև գաս։
Ուշանում ես…
Հայելու դիմաց կանգնած մենախոսում եմ, իսկ քո հետ խոսել չեմ կարողանում։ Տխուր է…Հայելին խոսում է, իսկ դու չէ…
Ուշանում ես…
Փակում եմ պատուհանը…ծ՜վ,ծ՜վ…չի լսվում ոչ մի ծվծվոց, լռություն է…սրբում եմ թափված սուրճը…
Ուշանում ես…
Հենվում եմ պատին, գրկում պատը…Խեղդեց ծուխդ…Խեղդվում եմ,սառում եմ…
Ուշացա՛ր… Լույսը բացվեց…
