Պատվական Այվազյան – «Արևը»

---

Չկա սիրուն բան ավելի,

Քան արևածագը` դուրս գալն արևի,

Երբ ամպի տակից, վառ շողերն առած,

Փայլում է արևն ու կյանք տալիս մարդկանց։

Ժպտում են նրան` ծառ, ծաղիկ ու խոտ,

Պատասխան նրան իրենք էլ բացվում,

Փայլում են շատ վառ,ամենք իր փայլով,

Իրենք էլ դառնում մի մեծ լույսի շող։

Ու երբ գնում է արևը իր տուն,

Նրանք էլ էլի փակվում են տխուր,

Սպասում վաղվան ու գալիք օրին,

Արևածագին, արևի շողին,

Երբ նորից բացվի

Արեգը հանգած,

Կենսատու լույսով ողողի նրանց։

---