Ցավերից հոգնած, տառապյալ տեսքով,

Մի մարդ էր քայլում` այն բանուկ ճամփով։

Աչքերին արցունք,սրտի մեջ կսկիծ,

Երջանկություն էր նա փնտրում նորից։

Թե ինչու նորից`քանզի կորցրեց,

Իր ունեցածը նա չարժևորեց,

Ու հիմա ասես մի խեղճ մուրացկան,

Շրջում էր նա,ու միտք անում այս ժամ,

Թե ինչու՞ երբեք նա չսովորեց,որ պետք է գթաս,պետք է կարեքցես,

Քո արարքը այդ բումերանգ է`տես,

Ետ վերադարձավ դեպքի քեզ ու քեզ։

Ինչու՞ չբռնես ձեռքը ընկնողի,

Ինչու՞ չժպտաս դեմքին լացողի,

Ինչու՞ չփրկես կյանքը մեռնողի,

Եթե կարող ես,եթե դու գիտես։

Մարդ եղեք մարդիկ, կյանքը շատ կարճ է,

Եթե կարող եք, օգնեք միմիյանց,

Եթե ոչ`ապա գեթ մի խանգարեք,

Ձեր բարությունը հավերժ շռայլեք։