Պարույր Սեվակին

Տողերն ապրեցնող՝ հավերժին ձուլված,
Սիրո արարման տենչերով ծնված՝
Որպես հարազատ կանչը մեր սրտի,
Հնչում է շուրթերից ամեն մի հայի։

Աչքերում անհուն բարություն պահած
Սիրում էր անկեղծը նա ինքնամոռաց,
Որ զարդարում է մարդկային հոգին
Դառնում շարժիչ ուժ լուսե օրերին։