Ճանաչիր ինձ – Նինա Առուստամյան
Ես Նինան եմ Առուստամյան, ծնվել եմ Սյունիքի մարզի Գորայք համայնքում 18 տարեկան եմ: Դպրոց հաճախել եմ մեկ տարի շուտ ու ոչ թե տխուր եմ եղել, այլ շատ ուրախ, անգամ տանը լացում էի, որպեսզի շուտ գնամ դպրոց։ Չունեցա առաջին սեպտեմբերի մեկ, սակայն ունեցա սեպտեմբերի 25:
Փոքր հասակում տանից դուրս չէի գալիս, անգամ ամռանը տանը նստած էի լինում ու տարբերվում էի գյուղի երեխաներից սպիտակ մաշկովս, մանավանդ ամռանը, երբ բոլորը կարմրած էին արևից, իսկ ես սպիտակ էի, քանի որ արևի լույս չէի տեսնում: Սակայն 6 տարեկանից էլ դրսից տուն չէի գալիս, բայց դե, մեկ է, սպիտակ էի:Ունեցել եմ հագեցած մանկություն, 8-9 տարեկանից ճամբարների եմ մասնակցել մինչև այսօր։ Համայնքիս ակտիվ երիտասարդներից եմ:
10 տարեկանից մինչև 15 տարեկան մասնակցել եմ գյուղում իրակացվող ֆուտբոլային պարապմունքներին. մեր մարզիչները Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիայի մարզիչներն էին։ Սիրում էի ֆուտբոլ, քանի որ ֆուտբոլ խաղալով էի միայն կարողանում էներգիաս սպառել։ Տանը ես եմ հայրիկիս հետ ֆուտբոլ նայել։ Դե իհարկե Ֆուտբոլը իր արդյունքները տվեց:
Ֆուտբոլից հետո` 15տարեկանից, թղթակցում եմ Հայաստանի պատանի թղթակիցների ցանցին (արդեն 3 տարի է):
Ֆուտբոլից հետո միանգամից անցում կատարեցի պար, սակայն չմոռացա պատանի լրագրող լինելս։ 2 տարի մասնակցել եմ պարի և խմբի լավագույններից եմ եղել։ Դե իհարկե և ֆուտբոլով, և պարով շա՜տ տեղեր ենք գնացել մրցելու։ Սակայն պարը առանձնանում էր ինձ համար նրանով, որ ես ինչքան էլ պարեի, չէի հոգնի, քանի որ ես ամեն պարի հետ գտնում էի կորցրածս։ Գտնում էի Նինայի հնարավոր տեղերը, որտեղից բռնած կարող էի առաջ գնալ։
Դպրոցս ավարտեցի, ավարտելուցս հետո պարի խումբը փակվեց…
Եկավ մասնագիտությունս ընտրելու հարցը, բայց ես երբեք չէի կենտրոնանում թե ինչ պետք է դառնայի։ Երազանքս է տիեզերագնաց դառնալը, քանի որ այն, ինչը գտնվում է Երկիր մոլորակից դուրս, տեսնելը ինձ համար երազանք է։
Ես ամեն օր տանջվում էի, քնում, արթնանում, նոր մասնագիտություն ընտրում և այլն և այն, ու դա ահավոր բարկացնում էր ծնողներիս…
Տանը խոսում էի բուհ չընդունվելու մասին, ու ամեն անգամ հայրս սաստում էր ասելով.
-Խելք ունես, ափսոս որ չօգտագործես, գնա ու սովորի:
Դե ես 12 րդ դասարանում հաճախում էի, չէ կներեք, չէի կարողանում հաճախել Արմաթ ինժեներական լաբորատորիա, որովհետև ավարտական դասարան էի, ժամանակի խնդիր կար և այլն և այլն։ Ամեն անգամ խմբավարը ասում էր` դու գնա ու ծրագրավորում սովորիր, դու ունես պոտենցիալ, դու սիրում ես աշխատանքը իսկ աշխատանքը քեզ…
Դպրոցս ավարտեցի, բայց ոչ մի տեղ չդիմեցի, եկա Երևան սկսեցի անգլերեն պարապել և մի գեղեցիկ օր ստացա աշխատանքի առաջարկ աշխատելու Արմաթ ինժեներական լաբորատորիայում որպես խմբավար։ Ես վախեցա, պատկերացում չունեի, թե ինչ պետք է անեմ այդտեղ և այլն, բայց ընդունեցի, հետ գնացի գյուղ Գորայք և սկսեցի աշխատել որպես խմբավար: Շրջադարձային էր. Նինայից դարձա ընկեր Նինա։
Երբ ստացա աշխատանքի առաջարկը, չէի պատկերացնում, թե ինչպես է լինելու այդ ամենը։ Սակայն երկար ժամանակ իմ և ինձ վերապատրաստող ուսուցչի`Արմեն Մխոյանի ջանքերով ես կարողացա ամբողջությամբ պատկերացնել և ինձ դարձնել <<Արմաթ>>-ի մաս։
Այս տարի ոչ մեծ սպասումներով ընդունվեցի ԵՊՀ-ի Լրագրություն ֆակուլտետ: Դե անհամատեղելի են համարում մարդիկ աշխատանքս և ընտրածս մասնագիտությունը, սակայն ես չէի ասի թե կապ չունեն…
Չնայած հիմա չեմ աշխատում, քանի որ գյուղի դպրոցից դուրս եմ եկել, բայց սպասում եմ, որ այս խառը շրջանը ավարտվի, որպեսզի արդեն Երևանում լինեմ խմբավար։ Դե 3 ամիս է դրան եմ սպասում, իսկ այն ինչ ուշ է լինում, նուշ է լինում:
9 տարեկանից մասնակցում եմ տարատեսակ ճամբարների։ Ամեն տեսակ ճամբարի հասցրել եմ մասնակցել: Դե իհարկե ես շատ ավելիին կհասնեի, եթե գոնե մի փոքր ավելի մոտ լինեի քաղաքին…Ինձանից փոքրերը, ովքեր մոտ են քաղաքին, ասում են` վայ ես այնքան բաների եմ հասել, բայց քեզնից փոքր եմ։ Ուզում եմ ասել, որ քաղաքին մոտ ու հեռու լինելը զարգացման համար կարևոր տեղ ունի. ինչքան մոտ ես քաղաքին այնքան քեզ ավելի լավ:
Ես կյանքումս ունեցել եմ լավ ու վատ օրեր, ինչպես բոլորը: Հասուն տարիներիս վատագույն օրը եղել է հորեղբորս կորուստը, ով ինձ համար հորեղբորից էլ վեր էր… Դե կոտրվել էի, պայքարելու ուժ չունեի, միայնակ էի, իսկ դպրոցիս ավարտին 1 ամիս էր մնացել։ Ես գիշերները չէի քնում, ինքս ինձ ուժ էի տալիս, որ պետք է ոտքի կանգնել ու առաջ գնալ հանուն հարազատներիս։ Ես արեցի դա։ Ես առաջ շարժվեցի։ Իմ գաղտնիքը առաջ գնալու այն է, որ ես երբեք հույսս ինչ-որ մեկի վրա չեմ դնում, ես միայն ու միայն իմ վրա եմ դնում և դրա արդյունքում ես կամաց-կամաց հասնում եմ արդյունքի… Ու ինչպես սիրում է
էր ասել Էնշտեյնը. «Ձեր հայացքն ուղղեք արևին և ստվերները հետևում կմնան»։ Ու դրա համար ինձ բոլորը միշտ ժպիտով են տեսնում:
Հետևեք ինձ` facebook.com
