Նելլի Հովսեփյան – «Լռությունդ եմ ուզում»
Լռությանդ կարիքն ունեմ. կլռե՞ս ինձ համար։ Կամ կխոսես, երբ ձայնիցս կհոգնես ու ինքդ խոսել կցանկանաս։ Ձեռքդ եմ ուզում բռնել, կփոխանցե՞ս։ Զգում եմ, որ ձեռքիդ մեջ ինձ անհրաժեշտ էներգիայից շատ կա։ Եղանակի սառնությունից ու կտրուկ փոփոխությունից խուսափելու համար քեզ ինձ եմ վերցնում։ Քեզ վերցնում եմ անձնական տարածությանս մեջ ու շրջանաձև գրկախառնությամբ պահում եմ ինձ մոտ։
Ժպտում եմ քեզ՝ քեզ հարազատ աչքերով ու միմիկաներով ցույց տալով, որ արդեն պատրաստ եմ հետդ մենակ մնալուն։ Պատվիրածս լռության մեջ լսում եմ այնքան խոսելի մտքերդ, որ երբեմն ցանկանում եմ չտվածդ, բայց լսածս հարցերի պատասխանները տալ։
Թեյ-սուրճ տեսականուց նախապատվությունդ տալիս ես սուրճին, բայց ինձ հետ սիրում ես թեյը…Նույնիսկ վայելում ես թեյդ ինձ հետ։ Նույնիսկ ջերմ ժպտում ես ինձ, երբ վայելում ես թեյիդ կումը։ Սկսել ես ցուրտն էլ սիրել, երբ սովորեցրի, որ թեյի հետ համատեղելով միայն տաքություն կզգաս։
Մեր փոխադարձ հայացքների մեջ միայն դրսի սառնությունն ու ցուրտը կոտրող ջերմություն ու ժպիտ կա։
Ապրած ու ունեցած հիշողությունների մեջ խճճվելով փորձում ենք ելքի դուռը գտնել ու դուրս գալ, բայց ամեն օր ավելի ենք խճճվում, ու, եթե անկեղծ, ցանկություն էլ չկա արդեն դուրս գալու այդ ամենից. ինչու՞ չօգտվել մի առիթից, երբ նույն բանը զգալու ու վերհիշելու հնարավորությունը կարող ենք միասին էլ օգտագործել։
Արի ուղղակի մեկնենք մեր իսկ տեղերից, ու արդեն կարևոր էլ չէ, թե ուր կգնանք։ Դու նորից կլսես ինձ, ես էլ նորից կլսեմ չասված, բայց հայացքովդ ինձ փոխանցած ամեն բառդ։
Ու մենք էլի կժպտանք։ Ու դու, դեռ սովոր մի ձեռքովդ թեյի բաժակը բռնելու, կամաց կքայլես, որ չթրջես ու չվառես ինքդ քեզ՝ հասկանալով, որ թեյի եռման ջուրն ավելի սառն է, քան փոխանակած յուրաքանչյուր հայացքն ու ժպիտը։ Ես քեզ կօգնեմ, որ անվնաս առաջ գնաս, իսկ դու երբեմն կզարմանաս, թե ինչպես եմ այսքան վարժ տեղաշարժվում՝ չվախենալով, որ ձեռքիս մեկ բաժակ տաքություն կա։ Դու ավելի շատ կբռնես իմ բաժակը, որ ես հանկարծ չվառվեմ։ Ես էլ կժպտամ, որ դու այդքան ուշադիր ես։ Արդեն կսովորենք, որ իմ խոսելուց ու քո՝ լուռ մնալուց հետո կրկին հերթն իմն է լինելու խոսելու։ Դու տեղդ ինձ կզիջես, ես էլ էլի քեզ կլսեմ՝ չնայած, որ դու ոչինչ չես ասում։
Մենք սովորել ենք լսել միմյանց նույնիսկ այն ժամանակ, երբ մեզնից ոչ մեկ չի խոսում ոչինչ։ Մենք վերադառնում ենք նույն այն աշխարհը, որտեղից ժամեր առաջ դուրս էինք եկել, բայց իրականությունը մեզ կոտրել ու հետ բերել չի կարողանում։ Մեր թեյի բաժակներն էլի այստեղ են՝ մեր ձեռքերի մեջ։ Դու սուրճ խմելու ցանկությամբ կշարունակես խմել թեյդ, իսկ ես կզգամ, թե ինչքան ես փոխվել դու, որ ես էլ թեյս՝ սուրճի հանդեպ ունեցածդ սիրո նման սիրով վայելեմ։ Չեմ վերադարձնում քեզ ձեռքդ. ես դեռ նրա մեջ ինձ համար պահած էներգիա ու տաքություն ունեմ։ Հետո կտամ քեզ, երբ դու էլ հոգնես ինձնից։
Հիմա արի շարունակենք վայելել այս պահը. դեռ չեմ մտածել՝ ինչի մասին եմ խոսելու հետդ, երբ երկուսիս թեյերոտ բաժակները դատարկվեն…
