Նա՛ զ. Ա – «Ու իմ կյանքի աշուններն այդպես էլ չարևվեցին քո գարուններով…»
Ու իմ կյանքի աշուններն այդպես էլ չարևվեցին քո գարուններով… Դու եկար, փոթորկի նման իմ կյանք մտար ու ինձ աշնանային հավիտենություն նվիրեցիր… Եկար, անձրևեցիր սրտումս, բայց իմ սրտի երկնքում այդպես էլ չծիածանվեցիր, որովհետև ծիածանվելու համար արև էլ է պետք, Իսկ իմ հոգու երկնքում դու վաղուց ես ամպել…
Դու ուզեցիր, որ քեզ իմ կյանքի տարիները տամ , բայց աշունները ինձ պահեմ… Ասացիր. -Թախծոտ ու տխուր են, անտոն են աշունները քո… Ես լուռ տվեցի ու չառա ոչինչ…
Բերքահավաքի էի պատրաստվում, ուզում էի քաղել քո բոլո՜ր ժպիտներն ու հայացքները տաքուկ, որ ցուրտ օրերին ինձ պաշար լինեին… Ուշացե՜լ էի… Բերքահավաքը վաղուց էր ավարտվել…
Իսկ աշնանացանի՜ն… Դու իմ աչքերում փայլի տեղակ արցունք էիր ցանում ու ինքնացանվում հոգուս արտերում… Բայց չէ՞ որ անխոստում էր բերքդ, սիրելիս…
Ու ես ուզում էի տերևներ քաղել ու պահել գրքերիս սերափոշոտ էջերում։ Աչքերիդ կանա՜չն էի ուզում, բայց ուշացա կրկին. Դու տերևները վաղու՜ց կարոտիդ դեղինով էիր ներկել…
Ու… Ես չգիտեմ, սիրելիս, դու սիրու՞մ ես արդյոք օդի այն հաճո թարմությունն ու սերաբուրմունքը, որը անձրևից հետո է լոկ գալիս… Ես սիրում եմ շնչել այդ օդը,բայց Եղծվի՜ այս աշունը , օդի մեջ էլ ես դու, Ու ես չե՜մ շնչում, սիրելիս, ես սերաշնչվում եմ այս օդից …
Բայց իմ սերը քո պակասից սկսեց թախծել պատուհանիս ապակիներին ու լաց լինել… Ախր թաշկինակը դու՜ էիր… Իսկ դու՜, ապերախտ, այդ ու՞ր էիր կորել…
Իսկ քո սերը՜… Գրողը տանի, այն աշնան տերևի նման կամազուրկ եղավ, տրվեց հեռացումի քամիներին, որովհետև իմ հոգու ճյուղերը հպարտությունից վաղուց էին ծանրացել…
