Դու հրաժեշտ էի տալիս շոգենավերին՝ հետգրություններով, ու փաթեթավորում երազներդ դեպի ծովի մակարդակից ամենացածր կետը, ու գնացքները գեոլոգիական հետք էին թողնում քեզ մոտ տանող բոլոր ուղիների վրա, և երբ
նրանց մեկնումից կիսաշրջվում էր
պոլիէթիլենային մոլորակը՝
ջրիմուռների հոսքով ընթացող սլաքների պտույտները գումարում ու բաժանում էիր այլ աիրականությունների, իսկ ես
սովորեցի երթուղայինով չմաշել
բևեռների աներևակայությունը,
որը անպայման անվերջ է ու չտեսնված,
ու վերելակներ կառուցել հինգհարկանի քաղաքում, նրա դատարկության ամբողջ
լայնքով սպասել աանցյալի ալիքով
ափ բերած երիզի՝ փակված շշում։