թափրտված այբուբեն
կամ նոր բանաստեղծություն…
թվային շորեր հագած տառեր,
մրսող տառեր…

մեկ երկու
ես փորում եմ էկրանս
թաղում նոր բանաստեղծություններս
էնտեղ…
մեկ երկու
մտածում կամ ինձ համոզում եմ,
որ
գուցե ճնճղուկը, որ
սպանում է իր ձագին
տալիս է նրան
չմրսելու հնարավորություն…
էլի համոզում եմ ինձ,
որ գուցե
ազատությունն ապրում է
էնտեղ,
որտեղից եկել ենք…
մի քանի կոտրված
փիքսելներ են իմ էկրանին,
ֆեյսբուքում կապույտ
աղմուկ է…

թե առաջ համբուրվում էին
բեռլինի պատի տակ
բրեժնեվյան համբույրի կողքին
էսօր համբուրվում են
ֆեյսբուքի պատի տակ
փիքսելների անձրևի տակ
էնքան ռոմանտիկ
չնայած ոչ ռոմ կա
ոչ էլ անտիկ որևէ բան..

թող Վանաձորի պես դանդաղ
քեզ մոտ գամ…
ինձ սիրիր Վանաձորի
փախած թաղամասերի սիրով..
թող փողերս քամուն տամ
ու քամին ինձ պարտք մնա…
մոլորակի ջրերում ապրող
կապույտ կետերից
մինչև մեր կարոտի վերջակետերը..
թող ձգվի մի
անիմաստ բանաստեղծություն…
ես հոգնել եմ ֆեյսբուքի պատերից
անաղյուս ու չեղած պատերից…
էնտեղ ուր կախում ենք մեր նկարները…
երևի ստացվում է էնպես,
որ մեր նկարները կախվելով
սպանվում են, շնչահեղձ են լինում…
ստացվում է էնպես,
որ նկարները սպանվում են
նաև փոշոտ ընտանեկան ալբոմներում
մեկ-մեկ պետք եկող
կնճռոտ անցյալում…
լավ գուցե նկարները
մեր սպանված րոպեներն են
էստեղ չմեղադրեմ ֆեյսբուքին,
բայց քո
դիմագծերը կազմող փիքսելներն ինձ պետք չեն,
իմ ու քո հեռախոսազանգերն
անտեր են իմ ու քո կողմից…
արի չորդեգրենք էս որբ
քաղաքականությունը,
էկրանից էս կողմ
իրար ժպտալու…
որովհետև
դու չես զգում
իմ տառերի ծանրությունը…
ամեն տառս
երկնաքարի պես
ճեղքում է էկրանդ…
իսկ դու գիտես թե
իմ տառերը
նիհար քամիներ են…
էս համաճարակը
ստիպեց ինձ
ոչ թե զգալ մենակ
այլ մենակ զգալ…