Նարեկ Կոսմոս – «ՄԵԿ»
ապրելով երկուսների ու երեքների հիմար թվաբանության մեջ… ես իմ վանդակավոր տետրում գրում եմ “մեկ”…
որովհետև դու մեկն ես, երբեք մեկ չլինելով ինձ համար…
որովհետև ԵՍ նշանակում է ԴՈւ… ինչքան էլ մեզ խաբեն բառարաններում…
չնայած հիմա կիրակիներդ ես շպրտում իմ շաբաթվա վրա…
ու չնայած կիրակիները կոտրվում են…
ես կուզեմ քեզ պատմել իմ կոտրված պարապության մասին որ նույնն է ինչ բոլորի սերը…
որ իմը չէ..
որ իմը չէ…
ու երևի հա’,
ավելի հարմար է քնել քո անքնութնության մեջ… քան եսերը դարձնել դու…
ես պարզապես բուժում եմ իմ ու քո մեջ աճած հորիզոնական ծաղիկները…
որ աճում են արդեն տրորված…
իմ ու քո մեջ ջարդված հայելիներն ուղղակի մաքրում եմ ինձնից…
ու երևի իմ ու քո մեջ ընկած ամեն բան կարոտ է…
մի ստիպված կարոտ…
որ վրիպել է աստված…
ուզում եմ իմ իմանաս,
որ կյանքը մեկ-մեկ հիվանդանում է պատահականություններով,
ու մրսում վայրկյաններից որում մենք չկանք…
իմանաս, որ մեկ բանաստեղծություն հետո տողերիցս մեկի կանգառում,
իրար հետ սպասելու ենք գրվող երթուղայինի…
դու, դու իմ միակ քուն, որ գիտես ուր ես տանում…
որ տանում ես միշտ, չերազների միջով… ու միակ բանաստեղծություն,
որ ավարտվում ես ստիպված…
