Նաիրա Գյոզալյան – «Շամշադինի Մովսես գյուղը»

Արծվի զորությամբ դարերին թիկնած՝

Հպարտ ու անպարտ սարերի ձորում,

Մի չնաշխարհիկ գյուղ է ծվարում,

Որ անպարտ Մովսես անունն է կրում։

Հրաշք բնության կատարելության՝

Հերթական նախշն է մեր բնաշխարհի,

Որը անառիկ մեր դարպասն է պինդ՝

Ուր խեղճանում է անարգ թշնամին։

Հերոսացել են հայ քաջերն այստեղ,

Ամեն մի թիզ հող արյան գին ունի,

Ամեն մի հայ այստեղ ոտք դրած՝

Ուժով ներշնչվելու իր պատճառն ունի։

Հայի հավատքի խաչն է խոյանում՝

Հսկա բարձունքին գյուղի դիմացի,

Ու տեսանելի ամեն անկյունից՝

Այն Աստծո ուժի զորությունն ունի։

Ոգի են առնում հայերը այստեղ՝

Պայքարի շունչը հրաշքներ է գործում,

Թվակազմով քիչ մեր քաջ բանակի հուժկու հարվածից՝

Թուրքի արյունն է գետի պես հոսում։

Ու անձեռակերտ հմայքին գերի,

Տավշո աշխարհն է թևում դարերում,

Գնում է հպարտ փաստերը առած՝

Իր էջն ամրագրի հայ պատմությունում։

Հպարտ Մովսեսի հպարտ զավակնե՛ր,

Դուք ամենօրյա հերոսներ արդի,

Շեն ու ծաղկուն է ձեր արտն ու այգին

Ու միշտ անկոտրում՝ մովսեսցու ոգին։

Ձեր բնաշխարհին հատուկ նրբությաբ,

Շատ շիտակ ու պարզ մովսեսցիներդ՝

Պահում եք հայի ձեր տեսակի մեջ՝

Մովսեսցուն հատուկ նկարագիրը…