
Արծվի զորությամբ դարերին թիկնած՝
Հպարտ ու անպարտ սարերի ձորում,
Մի չնաշխարհիկ գյուղ է ծվարում,
Որ անպարտ Մովսես անունն է կրում։
Հրաշք բնության կատարելության՝
Հերթական նախշն է մեր բնաշխարհի,
Որը անառիկ մեր դարպասն է պինդ՝
Ուր խեղճանում է անարգ թշնամին։
Հերոսացել են հայ քաջերն այստեղ,
Ամեն մի թիզ հող արյան գին ունի,
Ամեն մի հայ այստեղ ոտք դրած՝
Ուժով ներշնչվելու իր պատճառն ունի։
Հայի հավատքի խաչն է խոյանում՝
Հսկա բարձունքին գյուղի դիմացի,
Ու տեսանելի ամեն անկյունից՝
Այն Աստծո ուժի զորությունն ունի։
Ոգի են առնում հայերը այստեղ՝
Պայքարի շունչը հրաշքներ է գործում,
Թվակազմով քիչ մեր քաջ բանակի հուժկու հարվածից՝
Թուրքի արյունն է գետի պես հոսում։
Ու անձեռակերտ հմայքին գերի,
Տավշո աշխարհն է թևում դարերում,
Գնում է հպարտ փաստերը առած՝
Իր էջն ամրագրի հայ պատմությունում։
Հպարտ Մովսեսի հպարտ զավակնե՛ր,
Դուք ամենօրյա հերոսներ արդի,
Շեն ու ծաղկուն է ձեր արտն ու այգին
Ու միշտ անկոտրում՝ մովսեսցու ոգին։
Ձեր բնաշխարհին հատուկ նրբությաբ,
Շատ շիտակ ու պարզ մովսեսցիներդ՝
Պահում եք հայի ձեր տեսակի մեջ՝
Մովսեսցուն հատուկ նկարագիրը…