Ֆարիդա Մալխասյան – «Մուստաֆա Ղազին կամ Նահապետ Բեդրոսյանը»
Ապրած-չապրածի այն ժամկետում, երբ թվում է՝ վիթխարի կաթսայում միախառնված պատմություններն ավարտին են մոտենում, փշրվեց նրա ողջ կենսագրի հայելին… ու նա մնաց ավելի մենակ, քան երբևէ: Սա այն բացարձակ մենակությունն էր, որին չէր խանգարելու աղմուկը։ Թեկուզ ավելորդ, թեկուզ անիմա՜ստ աղմուկը: Այն մենությունն էր, որ անհետ հուշերի խորքից նայող անցյալված նամակներին անհաղորդ էր այնպես, ինչպես երբեք: Ա՜յն մենությունն էր, որից անհնար էր փախչել… Որովհետև այն իր մեջ էր ամփոփված, իսկ «ես»-ից փախչել նա դեռ չէր սովորել: Աշխարհում ու կյանքում ոչ ոք ու ոչինչ չէր փոխի այն եզակի փաստը, որ նա սեփականատերն էր մի ահագնացող մենության, որ երդվել է չլքել իրեն… Նա այն եզակիներից էր, որ հակառակ բոլորին կարող էր ընտրել մռայլ հյուսիսը՝ արևի շողերը վայելելու համար, բայց վրեժն ու հպարտությունը երբևէ թույլ չէին տա նրան ոտք դնել դեռ չբացահայտված իր դառն ու անուշ հայրենիքը: Եթե շրջվեին ավազե ժամացույցներն ու դանդաղեր դեպի անորոշը տանող այդ ահռելի ուղին, նա նորից անցյալ կվերադառնար՝ փոխելու մի կյանք: Այն կյանքը, որում նա ծնվել էր ինչ-որ ժամանակ, բայց որում չէր ապրել: Նա ծնվել էր այնտեղ, ուր ծաղիկները վա՜ռ կարմիր են, իսկ մանկության հուշը՝ օրորոցայինի նման պայծա՜ռ դեղին: Այնտեղ, ուր բարձրահարկ շենքերի անգութ հարկերը չէի՜ն ծածկում երկինքը: Ուր երկինքը շատ մոտ էր, ու ինչ-որ մեկը երազանքի աստղեր էր նետում վերևից: Այնտեղ, ուր ընկնող աստղերում էլ մի օր արտացոլվելու էր նրա՝ սովորական դարձած անսովոր մենակությունը: Այնտեղ, ուր ճշմարտանման ստերն առիթը բաց չէին թողնում՝ հիշեցնելու, որ ընդլուսնյա աշխարհում ոչինչ անհետ չի անցնում: Նա ապրում էր այն կյանքում, որտեղ հանդիպել էին ամենաճիշտ սխալն ու ամենասխալ ճիշտը… Բայց մենակության հոտ էր գալիս նաև այդ անմեղ «ամենա»-ներից… Նա ուզում էր գնալ այնտեղ, ուր «ամենա»-ներ չկա՜ն… ուր չափման միավորներ չկա՜ն… ուր պատմություններ չե՜ն դասավանդում, և կրոններն ու անցյալը կենսակերպ չե՛ն… Անշու՛շտ, այնտեղ ո՜չ ոք չգիտի Բաբելոնի աշտարակաշինության մասին: Այնտեղ կարելի կլիներ տարբերել խավարն ու խորհրդավոր մութը… Որովհետև այնտեղ լավ գրքերը չեն փակվում, ու կարճ ճակատագրեր չե՜ն գրվում… Վերջապես այնտեղ, ուր մինչ օրս ծաղկում են վայրի վարդերը…
