Մայրիկը այն մեծ նավն է, որով մենք այդքա՜ն ապահով ճամփորդում եք, երբ փոքրիկ ենք, և որը մեզ տարիներ հետո ճանապարհելու է կյանքի մեծ օվկիանոսը` արդեն ինքնուրույն ճանապարհորդության:

Բայց մայրիկները միշտ մեզ հետ են: Նրանք տերևների խշշոցի մեջ են, երբ մենք քայլում ենք փողոցում: Նրանք մեր լվացված ու արդուկված վերնաշապիկների բույրի մեջ են: Մայրիկը սթափեցնող սառը ձեռք է մեր ճակատին, երբ մենք վատ ենք զգում և օգնության կարիք ունենք: Մայրիկը մեր ծիծաղի մեջ է ապրում: Մայրիկը ապրում է նաև մեր արցունքի կաթիլի մեջ: Մայրիկը այն հանգրվանն է, ուր մենք իջևանում ենք՝ լույս աշխարհ գալով: Նա մեր առաջին տունն է և այն ուղեցույց քարտեզը, որին հետևում ենք մեր յուրաքանչյուր քայլի ժամանակ:

Մի հին ժողովուրդ մայր և արև հասկացությունների համար օգտագործում էր միևնույն բառը: Երևի կասեք, ինչ է, այդքան քիչ բառե՞ր ունեին: Բոլորովին էլ ոչ, պարզապես նրանք հասկանում էին, որ արևն է մեզ լույս ու  ջերմություն տալիս, մեզ կյանք է պարգեւում: Իսկ մայրիկը յուրաքանչյուրիս համար ամենալուսավոր, ամենալավ ու ամենահարազատ մարդն է աշխարհում, և հենց նա է մեզ կյանք պարգևել: Դժվար պահերին մենք միշտ «մայրիկ» ենք կանչում: Մայրիկը ամենից շուտ է արթնանում, եւ ամենից ուշ գնում քնելու: Բազմաթիվ անքուն գիշերներ է արթուն անցկացնում մեր անկողնու կողքին, երբ մենք նունիսկ աննշան ջերմություն ենք ունենում: Նա հոգ է տանում մեզ համար: Տխրում եւ ուրախանում մեզ հավասար:  Ահա թե ինչու մայրիկները նրանց համար և, իհարկե, նաև մեզ համար արեգակներ են…

Աղբյուրը՝ Mocak.am