Միշա Հակոբյան – բանաստեղծություններ
Արի հպվենք դրախտի ամպերին
Արի հպվենք դրախտի ամպերին,
Գուցե այդ ժամանակ իրականանանք։
Արի դժոխքում ընկերներ չունենանք։
Արի ապրենք արագիլի պարկի մեջ՝
Ինչպես երկու երեխա։
Ես քեզ երկու պոչ կկապեմ,
Իսկ դու դեռ չաճած ատամներիս վրա կհռհռաս։
Գուցե ես լաց լինեմ։
Կկիսե՞ս քո բաժին կաթն ինձ հետ,
Իսկ ես խոստանում եմ մեծանալուն պես քեզ վերարկու կառնեմ ։
Դու դեռ չգիտես, բայց երբ կին դառնաս վերարկուներ կսիրես։
Գուցե բախտս բերի
Ու արագիլն ինձ տուն բերի։
Կարծում եմ ծնողներս ինձ կսիրեն ։
Ես կծնվեմ փափլիկ, կապուտաչյա ու գանգրահեր,
Աչքերս բացելուն պես կաղոթեմ, որ դու մեր հարևանը լինես,
Որ միասին գնանք նկարչության խմբակ,
Դու ինձ նկարես, ես՝ քեզ։
Ես միշտ կգամ հարևանի տուն՝ քեզ հետ խաղալու։
Հետո միասին երգեր կգրենք։
Արի թողարկենք մեր ալբոմը՝
՝՝Հպվիր դրախտի ամպերին ՛՛։
Կարող ենք նաև մեր պատմությունը թերթերում տպել,
գուցե ինչ-որ մեկը կարդա։
Երբ մեծանանք,
չգիտեմ,
Հարևաննե՞ր կմնանք, թե՞ ընտանիք կդառնանք,
Բայց արի առաջվա նման նստենք ու նկարենք,
Դու՝ ինձ, ես՝ քեզ ։
Արի նստենք դրախտի ամպերին
Ու նրանց վրայից թափ տանք փոշին։
Դու քանոն նվագիր, իսկ ես կերգեմ ։
Բայց եթե հանկարծ մեզ դուր չգա,
Կթողնենք ամպերն ու կբարձրանանք։
Ես քեզ Ամենալուսավոր աստղը կնվիրեմ,
Իսկ դու ինձ՝ ամենամեծը։
Դու կնկարես ինձ համար համաստեղություններ,
Իսկ ես քեզ կնկարեմ համաստեղություններով ։
Ու մեր հարևանները
կկարդան ներքևից մեր ծածկագրերը։
Դրախտի ամպերին չհպվեցինք։
Մեր ընկերները միայն դժոխքից էին։
Ցավոք արագիլը մեզ իրարից շատ հեռու գցեց։
Մազերդ թափված մնացին։
Ու քո բաժին կաթը միայն դու խմեցիր ։
Ես էլ քեզ քո սիրած վերարկուն չառա։
Ես կապուտաչյա ու գանգրահեր չծնվեցի։
Բայց ինչպես և խոստացել էի աղոթեցի։
Նկարչության խմբակում երկու դատարկ աթոռ կա։
Հարևանի տանը խաղալիքներ չկան։
Թերթերում տպեցին մեր մասին, բայց առանձին-առանձին։
Ամպերը փոշուց շատ են կեղտոտվել։
Ու քանոն նվագող չկա։
Համաստեղությունները թափթփված են,
Աստղերը չնվիրվեցին ոչ մեկին։
Մեր հարևաններն էլ ծածկագրեր չունեցան կարդալու։
Բայց եթե մի օր ցանկություն լինի,
Հպվիր ամպերին ու ինձ նկարիր։
***
Եթե թողնեմ քեզ, ներիր ինձ։
Եթե թողնեմ, խոստանում եմ` ծածկոցի տակ բույրդ եմ փնտրելու։
Եթե թողնեմ, մահճակալս շատ մեծ կլինի ինձ համար։
Եթե թողնեմ, մահացած դաշնամուրիս վրա մատնահետքերդ եմ փնտրելու։
Եթե թողնեմ, տանս ծաղիկները թաց հողի մեջ կարոտից չորանալու են։
Չէ, իրոք, եթե թողնեմ, կեղտոտ ափսեներս չեն քչանա, կավելանան։
Եթե թողնեմ, կոստյումներիս սիրուհի զգեստները կանհետանան։
Դու գիտես, որ իմ սենյակում պատուհան չկա. արև աչքերիդ լույսից չեմ արթնանա։
Եթե թողնեմ, օծանելիքս կհրաժարվի բուրել։
Եթե թողնեմ, գուցե լուսնի խավարում լինի։
Թող Լինի։
Եթե թողնեմ, վերնաշապիկ չեմ հագնի։
Կգնամ անտառ։
Կդառնամ Փչակ։
Կապրի իմ մեջ փափկամազ սկյուռիկների ընտանիքը։
Սերունդներ կտա, գուցե մայր սկյուռը հայր սկյուռին թողնի…
Եթե թողնի, ճտերը որբ կմնան։
Մայր սկյուռը ընտրեց Թող Լինին։
Գուցե երկինքն էլ բոլոր աստղերին թողնի, որ ընկնեն։
Ու երկինքն էլ որբանա։
Թող լինի։
Գուցե ծիածանն էլ իր գույներից մեկը թողնի.
Թող լինի։
Բայց եթե ես քեզ թողնեմ,
Ես կթողնեմ
գրելն էլ։
խՄորը
Ինչքան նրբությամբ
Փորել ես խորը ու
Թոնիր դարձրել հոգիս։
Ինչքան հոգատարությամբ
Մաքրում ես պատերն
Ու դնում ծիրանենու չոր ձեռքերը։
Ինչքան միամտությամբ՝
Դեռ չվառած,
Մարում ես կրակս։
Թողնում ես ինձ նորածնին։
Թողնում ես ինձ կիսածուխ։
Թողնում ես նույնքան միամիտ,
Որքան ալյուր ես մաղում։
Խմորից վարսերիդ հետ ես խաղում։
Խմորից ապարանջաններ ես կախում ։
Հիպնոսանում եմ։
Ալյուրե անձրև ես բերում մեր գլխին,
Շաղախ ես անում։
Խոնարհում ես մեզ միմյանց,
Աղի փոխարեն
Արցունք ես ցանում։
Մատներով գրկում ես։
Հունցում ես խմորը,
Օրորում՝ ինչպես
Տատս իմ մորը։
Օրորվում ենք ։
Խմորից ինձ ես սարքում։
Խմորից քեզ ես սարքում։
Հասունանում է խմորը։
Խմորից մեզ ես սարքում։
Խմորից մեր երեխային։
Հասունանում է խմորը։
Բարուր ես անում։
Խմորից նրա երեխաներին,
Հետո նրանց թոռներին ես սարքում։
Ինձ թխում ես,
Հաց եմ դառնում,
Գերդաստանի հայր եմ դառնում։
Ինձ ուտում ես,
Ինձ սպանում,
Երեխային
Ու օրորող մորը՝
Փրկում,
կշտացնում է նրանց
Խմորը։
Հետո քեզ ես թխում։
Լռում ես, փքվում ես։
Էլի մոռանում ես քո մասին,
Սևանում ես, վառվում ես
Ու Չորահաց դառնում։
Խոզերի բաժին դառնում ։
Կաչաղակների բերան անցնում։
Արդեն դժոխքում ես, ցավ եմ զգում։
Մնացինք մենք
Ու մեր մաղը։
Արցունքներիդ աղը։
Զավակները՝
Բարուրները մեր։
Թոռները մեր
Աղի ու նրանց
Թոռներն առանց մաղի։
Թոռները մեր
Ու նրանց
դեռ կապրեն՝
Իմ կյանքով,
Քո,
Մեր,
Երեխաների։
Հետևեք ինձ՝
