Միքայել Կարապետյան - «Ծերությանս օրերն անցավ և ինձ ոչինչ չմնաց»

Ծերությանս օրերն անցավ և ինձ ոչինչ չմնաց,

Անցյալս շուտ վեր կացավ, թոռ ու փոշման ետ գնաց,

Սիրտս կորած մենության մեջ, անհույս դարձավ ու մնաց,

Մի պատառ հաց գոնե տվեք, մի՛ խլեք անվերադարձ:

Մաշվեցին ախ տարիներս, անարդյունք, անհույս կերպով,

Մահվան գալուն եմ սպասում, որ ինձ անի հոգեթով,

Մեկը չկա որ տեր կանգնի մաշված թղթիս աղաչանքին,

Արցունքներս այս գիշեր էլ ականջ դրին թանաքին:

Վայելքներից կտրված, Աստծո վախով միշտ ապրող,

Մի՞թե նորից կտեսնեմ, հացի հերթը չսպառվող,

Ճակատ-ճակատի տված, ճարպազոհ այս ոհմակին,

Ինչքա՞ն պիտի հանդուրժի, հիվանդ սիրտը իմ ապրող:

Շուտով հաստատ կբացվի՝ արևաշող լուսաբաց,

Որ վերջապես կբացի, մարդկանց աչքերը փակված,

Ու կտիրի խաղաղություն, կկատարվի երազանքս,

Վշտակորույս քամիները չեն վնասի խարխուլ տունս:

Միքայել Կարապետյան – «Ծերությանս օրերն անցավ և ինձ ոչինչ չմնաց»