Միքայել Կարապետյան - «Տունդարձ»

Ամառվա ծեգին, թախծոտ հայացքով,

Մոտ գայի իմ տան` մաշած պատերին,

Եվս մեկ անգամ, ծանր քայլերով,

Դանդաղ ներս մտնեի, նայելով դռնին։

Այրում է գետինն ու կանաչն է այրում,

Արևն անդադար, ձութը հալեցնում,

Եվ պատուհանից մայրս անդադար,

Արցունքն աչքերին` ճամփիս է նայում։

Բնավ չգիտի որ տուն եմ դարձել,

Ազդարարելով` վերջը այս պահի,

Սիրտս տառապած` սա էր երազել,

Բախվելով սյանը ցավոտ անցյալի։

Գրկի՛ր ինձ մայրիկ, թող որ քեզ փարվեմ,

Այս քաղցր պահին` շատ – շատ եմ սպասել,

Սփոփի՛ր ինձ մայրիկ, թող լուռ արտասվեմ,

Կյանքումս նորից` գարունն է բացվել։

Արհավիրքներից ուշքի չեմ գալիս,

Ինչպե՞ս է վախը ներսս պարուրել,

Ձիգ, ծանր, երկար ամիսներն աչքիս,

Դեռ շարունակում են, հոգին իմ խժռել։

Ես քո կողքին եմ, ամենն ավարտվեց,

Ամպոտ երկինքը` կորչեց, հեռացավ,

Մայր քո ժպիտը` արցունքն իմ սրբեց,

Չարը խափանվեց` արագ ու անցավ։

Ու չկա ոչինչ ինձ հեռու պահող,

Վաղուց փոշոտված` իմ երջանկությունից,

Տանս պատերին` դու ես լույս տվող,

Եվ թանկ ես մայր իմ, թանկ ամենինչից։

Միքայել Կարապետյան – «Տունդարձ»