Միլենա Ղարիբյան – «Կսպասենք, բայց չեն գա»
Կօգնե՞ս` ապրի առանց նրա , ում համար էր ուխտել ապրել,
Կօգնե՞ս` ժպտա առանց նրա, ում համար էր հավետ ժպտում,
Կօգնե՞ս` սիրի մեկ ուրիշին,
Այլ արևի գտնի կյանքում,
Անսեր սրտին սեր տվողին կօգնես, բայց չի գտնի երկրում։
Կոպիտ ու չոր այս աշխարհից
Կջերմանա՞ սառած հոգին,
Մեռած, կորած երազները
Էլ չեն հասնում նպատակին…
Ասում էին.
– Կարոտել ենք, ե՞րբ են հետ գալու…
Սպասում էին…
Մեկն ուզում էր գար, մյուսը` չգնար…
Սպասումներն ուղղակի երկարել են, հիմա երազում են գնան, բայց երկու տարով, թող երկուսը քսան դառնա, բայց իմանան կգան, հիմա երազում են ուղղակի կենդանի շնչով լինեն, թող չխոսեն, բայց լինեին, հիմա երազում են երազներում միայն չլսեն ձայնը, միայն երազում անկեղծ ժպիտ չտեսնեն, միայն երազում չապրեն։ Երազում են արթնանալ մղձավանջից, երազում են երազանքներ ունենալ, չէ՞ որ, երազանքները փշրված են արդեն, երկրին հրեշտակներ են պետք, բայց բոլորը երկինք գնացին, երկինքը չհանդուրժեց, որ երկիրը այսքան երջանիկ է, այսքան լուսավոր ու սիրառատ, երկինքը լույսի կարիք ուներ, տարավ արևներին, որ խավարը լուսավորի, բայց հոգում խավար թողեց, ցավոք։ Արևը հարուստ է լուսե տղերքով, բայց ավաղ այդքան կարոտներից ու սպասումների չարդարացումից արևը էլ չի ջերմացնում, իսկ երկինքը չի ուզում լացել, չէ՞ որ, այդքան լուսե հրեշտակներ լցրել են երկինքը..
