Մհեր Առստամյան – «Անվախ ռազմիկներ»

Մեսրոպյան օջախ, անմար շտեմարան, 
Հայ ազգի համար մի մեծ գանձարան, 
Հային կերտողն ես, դաստիարակողն ես, 
Հայոց վեհության սկզբնավորողն ես: 

Քեզանից առաջ կային գիտուններ, 
Ու եղան նրան նաև քեզնից անց, 
Բայց դու ծնեցիր հուսո գիտուններ, 
Լուսո գիտուններ, մարդիկ փառապանծ: 

Քո զինվորները հզորագույնն են, 
Եղել են հային հավետ պահապան 
Նրանց զենքերն են, որ լավագույնն են, 
Առաջարկում են անարյուն սեղան: 

Կռվի մութ ճամփին փարոս մեզ դարձան, 
Դժվար ճամփեքը անարյուն անցան, 
Կերտեցին նրանք ուրույն ճանապարհ, 
Ու անգո ճիշտը դարձրին կենարար: 

Սրբերից սրբո բարձր դասվեցիր, 
Ազգիդ պատիվը դու վեհ պահեցիր, 
Դու ես լինելու հավերժն, անսպառը, 
Քանզի հենց դու ստեղծեցիր հայ գիրն ու տառը: