Մերի Հովհաննիսյան – «Սիրում եմ քեզ»

Գարուն

Տես թռչունները կապույտ երկնքում,
Գարնանամուտի նոր երգն են երգում,
Որ նորից կանաչ գարունը կգա,
Արևը հողին ջերմ համբույր կտա:

Ծառերը նորից կանաչ կհագնեն,
Բակերում մանկան ճիչեր կլսվեն,
Մարդկանց սրտերը սիրով կլցվեն,
Նոր սպասումներով հույսով կլցվեն:

Քնից կարթնանա մայր բնությունը,
Խինդով կլցվի փողոցն ու տունը,
Արևը հեռվից կժպտա անուշ,
Ու կպարուրի ջերմությամբ քնքուշ:

***

Սիրում եմ քեզ
Ու քո կարոտից ծովերը ուժգին հառնում են ափին,
Սիրում եմ քեզ
Կարոտիս մասին ուզում եմ պատմել ծաղկին ու թփին:
Սիրում եմ քեզ
Եվ իմ կարոտից երկինքն ամպերը սևով է ներկել,
Սիրում եմ քեզ
Իմ խենթ կարոտից աշխարհն է մթնել, կյանքն անգույն դարձել,
Սիրում եմ քեզ
Ու քո կարոտից կարծես մարել եմ, մոխիր եմ դարձել,
Սիրում եմ քեզ
Ա՜խ այս կարոտից կարոտիս ձեռքին գերի եմ դարձել:

*** 

Վաղուց բացել ես խաղաքարտերդ,
Էլ պետք չի ցույց տալ սուտ ու կեղծ սերդ,
Այն ինչ եղել է՝ դարձել է անցյալ,
Անսահման սերդ՝ կարծես թվացյալ:

Քո անմար սիրուց էլ չեմ սավառնում,
Մարմնիս բույրը՝ էլ չի խենթացնում:
Անհուն կարոտդ կորել է անդարձ,
Մարել է սրտիդ սերն անվերադարձ:

***

Արդյոք դու գիտե՞ս
Քանի անգամ եմ պակասդ զգացել,
Արդյոք դու գիտե՞ս
Քանի գիշեր եմ արթուն մնացել,
Արդյոք դու գիտե՞ս
Ինչքան եմ ուզել քո ուսին լացել,
Արդյոք դու գիտե՞ս
Ինչպես է սիրտս ցավից քարացել:
Արդյոք դու գիտե՞ս
Ո՜նց է կարոտը խոցել իմ հոգին,
Արդյոք դու գիտե՞ս
Ուզում եմ հավերժ լինես իմ կողքին,
Արդյոք դու գիտե՞ս
Ուզում եմ մնալ տաքուն քո գրկում,
Արդյոք դու գիտե՞ս
Քո սերն է միայն գժվելուց փրկում:
Արդյոք դու գիտե՞ս...