Մեկ ամբողջություն
Ասում են,դեռևս հին ժամանակներում տղամարդիկ և կանայք սկզբնապես բոլորովին այնպիսին չէին,ինչպիսին այժմ են.նրանք լոկ երկսեռ էակներ էին.մեկ մարմին,մեկ պարանոց,մեկ գլուխ՝ երկու դեմքով,որոնք նայում էին տարբեր կողմեր:Կարծես թե երկու արարած կպած էին իրար՝ չորս ոտքով,չորս ձեռքով:Նրանք մեկ միասնական ուժ էին մեկ մարմնում:Սակայն հունական խանդոտ աստվածները նկատել էին,որ չորսձեռնանի արարածն ավելի շատ էր աշխատում,հակադիր կողմեր նայող դեմքերը մշտապես զգոն էին,անհնար էր թիկունքից նենգորեն հարձակվել նրա վրա,նա ամուր և անկոտրուն կանգնած էր չորս ոտքերի վրա:Եվ Օլիմպոսի գերագույն աստված Զևսը որոշեց մահկանացուներին զրկել իրենց ուժից:Կայծակի հարվածով այդ արարածին երկու կես արեց՝ ստեղծելով տղամարդուն և կնոջը:Դա շատացրեց երկրի բնակչությունը,շփոթեցրեց և թուլացրեց նրանց:Այժմ պետք է որոնեին իրենց կորած կեսին,գրկախառնվեին,վերգտնեին նախկին ուժը,երջանկությունը և սերը,միասին հաղթահարեին արգելքները և խուսափեին նենգությունից՝ դառնային մեկ աբողջություն:
Այս լեգենդը վերցված է Պլատոնի <<Խնջույք>> աշխատությունից:21-րդ դարում դեպքերը ասես առաջնորդվում են ըստ աստվածների սցենարի:Մարդիկ ոչ միայն չեն փնտրում միմյանց,այլ,թեկուզ անգիտակցաբար,բայց քայքայում են իրենց միջև հաստատված ձգողականության ուժը:Երևի ժամանակի հետ այդ ձգողական ուժը թուլանում է,մարդը դժվարանում է գտնել իր սիրելիին,դառնալ մեկ ամբողջություն,այժմ հանգամանքները բավականին բարդացել են:Մենք զոհ ենք դառնում նախապաշարմունքների,վախենում ենք անգամ չնչին պատասխանատվությունից սիրելի մարդու նկատմամբ,և միայն երբ մի պահ կանգ ենք առնում,ափսոսում ենք չասված խոսքերի և չիրականացված գործողությունների համար,սակայն այդ պահը գալիս է բավականին ուշ:
