Մերի Գագիկի – «Լռությունս քեզ է երգում»
Եթե մի օր ցանկանաս, որ քեզ սիրող, բայց միշտ լռող մեկը քեզ քո մասին պատմի, արի ինձ մոտ։ Ես խոսք եմ տալիս ամեն բան ասել։ Ես կասեմ նույնիսկ այն, ինչը չկա քո մեջ, բայց ես կուրացած տեսնում եմ։ Շագանակագույն աչքերիդ կապույտ տիեզերքում հարյուրավոր աստղեր անհամբեր սպասում են մեր մոլորակի ստեղծվելուն։ Կներես, որ առանց քեզ նրանց խոսք եմ տվել, որ մի ընկնող երկնաքար երկուսով բռնելու ենք ու դրա մեջ տիեզերական ձգողականության ուժ ներարկելով, հավասարակշռության դիրքում պահելով մեր նոր մոլորակն ենք ստեղծելու։ Բայց արդեն քանի երկնաքար ընկավ մեր շուրջը, դեռ կեսն էլ չհասցրեցին հասնել գետնին, բայց մեր մոլորակի ծննդյան լոււրը այդպես էլ չպատմեց լուսինը։ Մենք պետք է թողնեինք, որ օդի հետ շփելով փոքրանար ու ստացվեր մեր ուզած չափը։ Մենք իհարկե նրան փոքր կթողեինք, որովհետև փոքր բաների մեջ ավելի շատ բան է տեղավորվում, ինչպես մեր սրտերում է։
Արի ու ես կբացատրեմ, որ մեկ ուրախ դիմակի հետևում կարող է 2 դեմք տեղավորվել, որոնցից մեկը չի սիրում, իսկ մյուսը միշտ տխուր է։ Չսիրողը իր ներկայությամբ ուրախություն է տալիս, իսկ տխուրը գնահատում է նույնիսկ ներկայությունը և ժպտում է կիսակեղծ։
Արի ու ես քեզ կպատմեմ, թե ինչքան չար ես։ Քո մեջ սիրո անսահման քանակություն կա, բայց դրանից մի կտոր անգամ բաժին չես հանում քեզ սիրողներին։ Երևի սերդ պահել ես քեզ չսիրողին։ Իմ սուրբ պատիժ, միշտ հիշիր, որ բումերանգի օրենքը երբեք չի հանվում կյանքի սահմանադրությունից։
Արի ու ես քեզ կպատմեմ, որ աչքերից արցունք բերելով կարողանում ես հպարտությանդ ծառը ջրել ու կանաչ պահել։ Մի գախտնիք ասեմ, որպես կյանքի ծառերի հմուտ այգեպան, երբ հպարտության ծառը արցունով ես ջրում՝ փարթամանում է, բայց պտուղները դառն են լինում։ Կյանքում է այդպես, ինչքան բարձրանաս, այդքան ընկնելուց շատ ցավոտ կլինի։
Դու արի ու ես քեզ կպատմեմ, որ անկախ բացակայությունիցդ իմ մեջ ծով ես դարձել, աղի ծով ու հասել ես կոկորդիս։ Արցունքներս ավելի աղի են դարձել, իսկ քո պատճառով քերծված կոկորդս քիչ-քիչ մրմուռ ես տալիս։
Արի ու բուժիր։ Չի կարելի չէ՞ կոտրել ու փախչել։
