Մերի Գագիկի – «Չկայացած, բայց չմեռած հանդիպումներ»
Հանդիպումներ կան, որ ամենակարևորն են զգացածիդ ու ապրածիդ մեջ։ Հանդիպումներ կան, որ անգնահատելի են սիրո մեջ։ Հանդիպումներ կան, որ անզոր են կարոտի դեմ։ Չստացված հանդիպումների ընթացքում չեկած անձրևը դեռ սպասում է երջանկության արցունքներին։ Թե քանի՞ անգամ էի փոխել գրկելու դիրքը, համբույրի քանակը ու ժպիտի ձևը դա միայն ես գիտեմ։ Քանի անգամ էի զգացել, թե մատներս ինչպե՞ս կանզգայանա այտերիդ դիպչելիս դա էլ մենակ ես գիտեմ։ Գիտե՞ս քանի անգամ եմ աչքիս առաջ նկարել այն ժպիտը, որը կհայտնվի քո դեմքին, երբ հեռվից ինձ կտեսնես ու կմտածես՝«ստացվեց»։ Դրանք չգիտես, որովհետև այսքան ժամանակ մեր չկայացած հանդիպումներից հետո միայն արցունքներիս ու լուսնին եմ պատմել այդ ամենը։ Բայց դու գիտես չէ՞, որ ես իսկապես սպասում եմ այդ օրվան։ 1000 անգամ երազումս տեսել եմ ու չեմ զգացել, 1001 անգամ մեր հանդիպման վայրին եմ նայել, այդ ամեն ինչը դողով զգացել եմ, բայց դու չես եղել։ Միշտ ինչ-որ բան կիսատ է։ Մեր վայրն էլ է կիսատ առանց մեզ։ Մենք ամեն բան անում ենք իրար ուժ տալու ու կոտրված չտեսնելու համար։ Մենք ինքներս մեզ կորցնում ենք ծխախոտի ծխի ու արցունքների անդունդում։ Ու այս ամենը թաղում ենք միայն «Սիրում եմ քեզ» ի մեջ։ Ուժեղ ենք չէ՞։
