Ես քո նամակների բազմակետրերում պահած բառերը թաթախում եմ գինու մեջ ու խմում՝մեռած, բայց չթաղված կարոտի կենացը։ Գինին կուլ չի գնում, որովհետև 1000 կում չխմած կարոտ կա իմ մեջ։ 1000֊ն էլ քո անունն ունեն, իսկ 1001֊րդը ինձ եմ կարոտում՝ քո կողքին կանգնած։ Ես կարոտում եմ, մեզանոտ մայթերը, որոնցով չքայլեցինք, բայց փոշեհատիկներին խառնված սերը գնացել ու նստել էր դրանց վրա։ Ես կարոտում եմ ինձ, ծիծաղս, սրտիս զարկերը, երբ ընդամենը 4 մատ էր իմ ու քո հայացքի մեջտեղում։ Ես կարոտում եմ այն կարոտը, որը անգամ քո կողքին էր ինձ հետ։ Կարոտում եմ բառերդ, որոնք ինձ համար էին ասվում։ Ես կարոտում եմ այն անձրևին, որը այդպես էլ չեկավ, որովհետև չհանդիպեցինք։ Կարոտում եմ այն գրկախառնությունները, որոնց շնորհիվ ճզմում էինք կարոտը ՝իմ ու քո մեջտեղում դնելով։ Կարոտում եմ մեզանոտ օդը, որ տարածվում էր սերը շաղ տալով։ Ու կարոտում եմ ես քո աչքերը, այն շագանակագույն խոշոր կետերը, որոնք ինձ վրա չեն, բայց ինձ են պատկանում։ Ես կարոտում եմ անկարոտ կյանքս, բայց կարոտով կյանքս գնահատում եմ ավելի։ Հիմա խմում եմ վերջին կում գինին մի պայմանով, որ հաջորդ շիշը, որի մեջ էլի բազմակետեր կան, երկուսով կոտրելու ենք։ Դե արի…